دیده بگشادم و دل در سر زلفت بستم از ملک خاتون غزل 931
1. دیده بگشادم و دل در سر زلفت بستم
در تو بستم دل و از هر که جهان وارستم
ز عشقت تا ز خود بیگانه گشتم از ملک خاتون غزل 932
1. ز عشقت تا ز خود بیگانه گشتم
میان عالمی افسانه گشتم
به بوی زلف تو دیوانه گشتم از ملک خاتون غزل 933
1. به بوی زلف تو دیوانه گشتم
ز خویش و آشنا بیگانه گشتم
بتا تا مهر تو در بر گرفتم از ملک خاتون غزل 934
1. بتا تا مهر تو در بر گرفتم
دل از مهر جهانی برگرفتم
آنکه هرگز نرود یک نفسی از یادم از ملک خاتون غزل 935
1. آنکه هرگز نرود یک نفسی از یادم
نکند یک شبی از وصل رخش دلشادم
تا دل به غم رخت نهادم از ملک خاتون غزل 936
1. تا دل به غم رخت نهادم
از دیده دو جوی خون گشادم
آفتاب رویش از مشرق برآمد صبحدم از ملک خاتون غزل 937
1. آفتاب رویش از مشرق برآمد صبحدم
حسن ماه و مشتری هم بر سر آمد صبحدم
نگار ماه روی سرو قدم از ملک خاتون غزل 938
1. نگار ماه روی سرو قدم
چرا گشتی چنین فارغ ز دردم
چرا گشتی چنین غافل ز دردم از ملک خاتون غزل 939
1. چرا گشتی چنین غافل ز دردم
نکردی رحمتی بر روی زردم
ز حد بگذشت در عشق تو دردم از ملک خاتون غزل 940
1. ز حد بگذشت در عشق تو دردم
ببین در آه سرد و روی زردم
تا جهانست به سر گرد جهان می گردم از ملک خاتون غزل 941
1. تا جهانست به سر گرد جهان می گردم
در تکاپوی تو ای دوست به عالم فردم
چو در عالم تویی درمان دردم از ملک خاتون غزل 942
1. چو در عالم تویی درمان دردم
چگونه از در تو بازگردم