ای برده آتش رخ تو آب و رنگ گل از ملک خاتون غزل 895
1. ای برده آتش رخ تو آب و رنگ گل
با روی تو چرا بودم راه سوی گل
تا کی کنم ای دوست به درد تو تحمّل از ملک خاتون غزل 896
1. تا کی کنم ای دوست به درد تو تحمّل
دریاب دلم را و مکن بیش تعلّل
آن مرغ که بود زیرکش نام از ملک خاتون غزل 897
1. آن مرغ که بود زیرکش نام
افتاده به هر دو پای در دام
به زلف سرکش شوریده چون شام از ملک خاتون غزل 898
1. به زلف سرکش شوریده چون شام
کشیدست او جهانی را در آن دام
برنمی آید مرا زان لعل جان افزای کام از ملک خاتون غزل 899
1. برنمی آید مرا زان لعل جان افزای کام
وز شراب عشق او چون چشم او مستم مدام
ای رخت همچو صبح و زلف چو شام از ملک خاتون غزل 900
1. ای رخت همچو صبح و زلف چو شام
نیست بی روی تو مرا آرام
به چشم و ابروی شوخ ای دلارام از ملک خاتون غزل 901
1. به چشم و ابروی شوخ ای دلارام
ببردی از دلم یکباره آرام
چه خوش باشد شراب وصل در جام از ملک خاتون غزل 902
1. چه خوش باشد شراب وصل در جام
به کام دل نشستن با دلارام
ای سرو ناز رسته دمی سوی ما خرام از ملک خاتون غزل 903
1. ای سرو ناز رسته دمی سوی ما خرام
تا از هوای قد تو یابیم احتشام
نمی بیند دلم از یار خود کام از ملک خاتون غزل 904
1. نمی بیند دلم از یار خود کام
فغان از دور جور چرخ خودکام
چون تو را گشتم ز جان و دل غلام از ملک خاتون غزل 905
1. چون تو را گشتم ز جان و دل غلام
من ز جان گویم فلک بادت به کام
یک نظر گر می کنی بر حال ما، ما را تمام از ملک خاتون غزل 906
1. یک نظر گر می کنی بر حال ما، ما را تمام
هم عنایت کرد باید بر من ای ماه تمام