تا مرا طاقت هجران و از جهان ملک خاتون غزل 538
1. تا مرا طاقت هجران و توانم باشد
نکنم ترک غمت تا دل و جانم باشد
اگرچه بر دلم از هجر از جهان ملک خاتون غزل 539
1. اگرچه بر دلم از هجر صد ستم باشد
ولی امید وصال ار بود چه غم باشد
تا به کی در دل من درد از جهان ملک خاتون غزل 540
1. تا به کی در دل من درد تو پنهان باشد
تا کیم آتش سودای تو در جان باشد
تا جهانست و تا جهان از جهان ملک خاتون غزل 541
1. تا جهانست و تا جهان باشد
مهر رویش میان جان باشد
تا مرا در جهان نشان از جهان ملک خاتون غزل 542
1. تا مرا در جهان نشان باشد
مهر رویش میان جان باشد
تا کی از دیده من روی از جهان ملک خاتون غزل 543
1. تا کی از دیده من روی تو پنهان باشد
دل مجموعم از آن زلف پریشان باشد
خسته ی هجر تو را وصل از جهان ملک خاتون غزل 544
1. خسته ی هجر تو را وصل تو درمان باشد
دیده اش منتظر دیدن جانان باشد
چو دو زلف تو دلم چند از جهان ملک خاتون غزل 545
1. چو دو زلف تو دلم چند پریشان باشد
دیده بخت من از هجر تو گریان باشد
دلم ز غصّه هجران همیشه از جهان ملک خاتون غزل 546
1. دلم ز غصّه هجران همیشه خون باشد
ندانم عاقبت او ز عشق چون باشد
آن دیده نباشد که نه از جهان ملک خاتون غزل 547
1. آن دیده نباشد که نه حیران تو باشد
وان دل نبود کاو نه به زندان تو باشد
مرا جز شور تو در سر چه از جهان ملک خاتون غزل 548
1. مرا جز شور تو در سر چه باشد
مرا جز وصل تو درخور چه باشد
گرم مهمان شوی یک دم از جهان ملک خاتون غزل 549
1. گرم مهمان شوی یک دم چه باشد
ورم یک دم شوی همدم چه باشد