او کی از روی عنایت به از جهان ملک خاتون غزل 502
1. او کی از روی عنایت به جهان پردازد
یا شبی وصل رخش کار غریبی سازد
در فراق رخ یارم رگ جان از جهان ملک خاتون غزل 503
1. در فراق رخ یارم رگ جان می سوزد
بی تکلّف ز غمش جمله جهان می سوزد
خوشا مشکی که از زلف از جهان ملک خاتون غزل 504
1. خوشا مشکی که از زلف تو ریزد
خوشا بادا که از کوی تو خیزد
پیش روی تو دلم از سر از جهان ملک خاتون غزل 505
1. پیش روی تو دلم از سر جان برخیزد
جان چه باشد ز سر هر دو جهان برخیزد
ای دیده ی نم دیده بی از جهان ملک خاتون غزل 506
1. ای دیده ی نم دیده بی روی تو خون ریزد
طوفان ز غم عشقت هر لحظه برانگیزد
آن غمزه فتّانت از خواب از جهان ملک خاتون غزل 507
1. آن غمزه فتّانت از خواب چو برخیزد
دانم که ز هر گوشه صد فتنه برانگیزد
سحرگهی که ز خواب شبانه از جهان ملک خاتون غزل 508
1. سحرگهی که ز خواب شبانه برخیزد
هزار فتنه ز دور زمانه برخیزد
درد مرا مگر ز طبیبم از جهان ملک خاتون غزل 509
1. درد مرا مگر ز طبیبم دوا رسد
فریاد خستگان بلا هم خدا رسد
حال زارم گوییا روزی از جهان ملک خاتون غزل 510
1. حال زارم گوییا روزی بر جانان رسد
یا طبیب دل به غور درد بی درمان رسد
عاقبت این درد دل را از جهان ملک خاتون غزل 511
1. عاقبت این درد دل را هم شبی درمان رسد
واین سر سرگشته‌ام از وصل با سامان رسد
ای خوش آن دم که مرا جان از جهان ملک خاتون غزل 512
1. ای خوش آن دم که مرا جان بر جانانه رسد
مرغ روحم ز قفس بر در کاشانه رسد
آخر این دردم به درمان از جهان ملک خاتون غزل 513
1. آخر این دردم به درمان کی رسد
نوبت دیدار جانان کی رسد