او کی از روی عنایت به جهان پردازد از ملک خاتون غزل 502
1. او کی از روی عنایت به جهان پردازد
یا شبی وصل رخش کار غریبی سازد
در فراق رخ یارم رگ جان می سوزد از ملک خاتون غزل 503
1. در فراق رخ یارم رگ جان می سوزد
بی تکلّف ز غمش جمله جهان می سوزد
خوشا مشکی که از زلف تو ریزد از ملک خاتون غزل 504
1. خوشا مشکی که از زلف تو ریزد
خوشا بادا که از کوی تو خیزد
پیش روی تو دلم از سر جان برخیزد از ملک خاتون غزل 505
1. پیش روی تو دلم از سر جان برخیزد
جان چه باشد ز سر هر دو جهان برخیزد
ای دیده ی نم دیده بی روی تو خون ریزد از ملک خاتون غزل 506
1. ای دیده ی نم دیده بی روی تو خون ریزد
طوفان ز غم عشقت هر لحظه برانگیزد
آن غمزه فتّانت از خواب چو برخیزد از ملک خاتون غزل 507
1. آن غمزه فتّانت از خواب چو برخیزد
دانم که ز هر گوشه صد فتنه برانگیزد
سحرگهی که ز خواب شبانه برخیزد از ملک خاتون غزل 508
1. سحرگهی که ز خواب شبانه برخیزد
هزار فتنه ز دور زمانه برخیزد
درد مرا مگر ز طبیبم دوا رسد از ملک خاتون غزل 509
1. درد مرا مگر ز طبیبم دوا رسد
فریاد خستگان بلا هم خدا رسد
حال زارم گوییا روزی بر جانان رسد از ملک خاتون غزل 510
1. حال زارم گوییا روزی بر جانان رسد
یا طبیب دل به غور درد بی درمان رسد
عاقبت این درد دل را هم شبی درمان رسد از ملک خاتون غزل 511
1. عاقبت این درد دل را هم شبی درمان رسد
واین سر سرگشتهام از وصل با سامان رسد
ای خوش آن دم که مرا جان بر جانانه رسد از ملک خاتون غزل 512
1. ای خوش آن دم که مرا جان بر جانانه رسد
مرغ روحم ز قفس بر در کاشانه رسد
آخر این دردم به درمان کی رسد از ملک خاتون غزل 513
1. آخر این دردم به درمان کی رسد
نوبت دیدار جانان کی رسد