غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 ز جفای فلک سفله مسلمانان داد که بسی داغ بدین خسته ی دل ریش نهاد

2 کرد بیداد بسی با من مسکین به غلط ز سر لطف مرا یک نفسی داد نداد

3 گاه شادی دهد و گاه غم آرد باری من بیچاره نگشتم به جهان یک دم شاد

4 ای فلک لطف توهم نیست وزین بیش مریز بر سر و دامن خود خون دل مردم راد

1 مهر رویت آتشم در جان نهاد در دل من درد بی درمان نهاد

2 دل ببرد و آتشی در جان زدم در جهان این رسم بد جانان نهاد

3 بیخ شاخ وصل را از بن بکند عشق او بنیاد بر هجران نهاد

4 فارغست آن دلپذیر از درد ما زان سبب هجران چنین آسان نهاد

1 بازم غم فراق تو دردی به جان نهاد تا کی توان غمی به دل ناتوان نهاد

2 هر چند سرو قدّ تو از ما کناره جست دل باوفا و عهد تو جان در میان نهاد

3 گنجور عشق روی تو جانست و در دلم گنجست مهر روی تو در وی نهان نهاد

4 سرو روان ما به تو مایل دلم ز جان زیرا جهان و جان به سر تو روان نهاد

1 نگردانی به وصلم یک زمان شاد $نیاری از من مسکین دمی یاد

2 اگرچه بنده ایم و تو خداوند مکن زین بیشتر بر بنده بیداد

3 به تاریکی هجرم عمر بگذشت ز وصل تو نگشتم هیچ دلشاد

4 بیندیش ای صنم زان دم که دانی بر دادارم از تو گر کنم داد

1 بگو کجا برم از دست هجر تو فریاد که کند خانه صبرم ز بیخ و از بنیاد

2 فغان و داد که پیچید دست طاقت من به جان رسید دل خسته ی من از بیداد

3 نه در زمانه وفا و نه بر سپهر امید فلک جفای تو تا کی کشم که شرمت باد

4 کسی که یک نفس از یاد تو نیاساید روا بود که تو او را گذاشتی از یاد

1 هزار ناله ز دست فراق و صد فریاد که کند خانه ی صبرم ز بیخ و از بنیاد

2 به خون دیده ام آمیخت خاک راهش را نکرد رحم بر این اشکهای مردم زاد

3 صبا پیام من خسته سوی جانان بر بگو که چند به غمخواریم شوی دلشاد

4 ببرد آب رخم آتش فراق رخش چو خاک راه مرا تا بکی دهی بر باد

1 دلم هجر تو یارا برنتابد فراقت سنگ خارا برنتابد

2 مکن بر وعده ام زین بیش دلشاد کزین پس دل مدارا برنتابد

3 مزن زین بیش بر دل تیغ هجرم که از دستت نگارا برنتابد

4 به جان آمد دلم از جور زین بیش ستم از تو خدا را برنتابد

1 لب لعلت ز جهانی دل و جان می طلبد دل و جان را چه محل هر دو جهان می طلبد

2 چون قد سرو روانت بخرامد به چمن در نثار قدمش روح و روان می طلبد

3 بلبل جان من از شوق گل رخسارت گل به بستان جهان نعره زنان می طلبد

4 ز جفای تو نگارا دلم از جان بگرفت همچنان دولت وصل تو به جان می طلبد

1 این باغ جهان بنگر تا باز چه بار آرد تا بخت که را دیگر زین جمله به کار آرد

2 تا باز که می نوشد از جان شب هستی تا باز که را صبحی در رنج خمار آرد

3 تا پای که اندازد در دام بلا دوران تا دست که را دیگر در نقش و نگار آرد

4 تا نغمه ی داودی در گوش که اندازد تا جان که را دیگر در ناله ی زار آرد

1 اگر کسی خبری زان نگار باز آرد به جان تو که جهانی بر او نیاز آرد

2 صبا اگر گذری می کنی به دلبر من بگو که خاطر من بیش از این نیازارد

3 دل ضعیف من ار سوخت در غمش چه عجب مگر که لطف تو چنگ دلم به ساز آرد

4 چو عود سوخته ام در فراق تو جانا که آتش غم تو سنگ در گداز آرد