یار من با من وفاداری از جهان ملک خاتون غزل 490
1. یار من با من وفاداری نکرد
دل ببرد از دست و دلداری نکرد
تا دو زلف تو پیچ و تاب از جهان ملک خاتون غزل 491
1. تا دو زلف تو پیچ و تاب آورد
شور در حال شیخ و شاب آورد
آن کس که به قدرت ز ازل از جهان ملک خاتون غزل 492
1. آن کس که به قدرت ز ازل نیشکر آورد
هم او گرهی باز در آن نیشکر آورد
صبا آمد پیامی سویم از جهان ملک خاتون غزل 493
1. صبا آمد پیامی سویم آورد
مگر زان دلبر گلبویم آورد
باد بویی ز سوی مصر به از جهان ملک خاتون غزل 494
1. باد بویی ز سوی مصر به کنعان آورد
درد یعقوب ستم دیده به درمان آورد
باد بویی ز سر زلف پریشان از جهان ملک خاتون غزل 495
1. باد بویی ز سر زلف پریشان آورد
باد جانش به فدا کز بر جانان آورد
شب فراق تو جانا مرا از جهان ملک خاتون غزل 496
1. شب فراق تو جانا مرا به جان آورد
چه عادتست که عشق تو در جهان آورد
صبا بویی ز تو سوی من از جهان ملک خاتون غزل 497
1. صبا بویی ز تو سوی من آورد
جزاک الله که جانم با تن آورد
کجا دل در غمت آرام گیرد از جهان ملک خاتون غزل 498
1. کجا دل در غمت آرام گیرد
کجا با درد تو درمان پذیرد
بامدادان که سر از خواب از جهان ملک خاتون غزل 499
1. بامدادان که سر از خواب گران برگیرد
چشم مخمور بتم شیوه ی دیگر گیرد
مرغ جان من دلخسته هوا از جهان ملک خاتون غزل 500
1. مرغ جان من دلخسته هوا می گیرد
بوی زلف تو هم از باد صبا می گیرد
ز مهر روی خوب تو دلم از جهان ملک خاتون غزل 501
1. ز مهر روی خوب تو دلم دل بر نمی‌گیرد
به جز سودای زلف تو مرا در سر نمی‌گیرد