دُرد دردت تا به کی نوشیم از جهان ملک خاتون غزل 37
1. دُرد دردت تا به کی نوشیم ما
سرّ عشقت تا به کی پوشیم ما
تا تو از لب کرده ای درمان از جهان ملک خاتون غزل 38
1. تا تو از لب کرده ای درمان ما
آتشی افکنده ای در جان ما
دردمندم از لب لعلت بده از جهان ملک خاتون غزل 39
1. دردمندم از لب لعلت بده درمان ما
کز رخ چون خورفکندی آتشی در جان ما
آه و صد آه از جفای چرخ از جهان ملک خاتون غزل 40
1. آه و صد آه از جفای چرخ بی سامان ما
دل پر از دردست از او، او کی کند درمان ما
آتشی از رخ چرا افکنده از جهان ملک خاتون غزل 41
1. آتشی از رخ چرا افکنده ای در جان ما
همچو زلفت ای صنم بشکسته ای پیمان ما
درون دیده نشستی و دل از جهان ملک خاتون غزل 42
1. درون دیده نشستی و دل شدت ماوا
نظر چرا نکنی دلبرا ز مهر به ما
صبا چه گفت ز دلدار خشم از جهان ملک خاتون غزل 43
1. صبا چه گفت ز دلدار خشم رفتهٔ ما
کجا مقام گرفت آن مه دوهفتهٔ ما
جز شب وصل تو جانا که کند از جهان ملک خاتون غزل 44
1. جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما
خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما
عشقبازی‌ست کنون با از جهان ملک خاتون غزل 45
1. عشقبازی‌ست کنون با رخ تو پیشهٔ ما
از سر لطف نگارا بکن اندیشهٔ ما
دلبر سنگ دل شوخ جفاپیشهٔ از جهان ملک خاتون غزل 46
1. دلبر سنگ دل شوخ جفاپیشهٔ ما
نگذرد بر دل سنگین تو اندیشهٔ ما
افتاده در دلم ز دو زلف از جهان ملک خاتون غزل 47
1. افتاده در دلم ز دو زلف تو تاب‌ها
زان هر شبم ز غصّه پریشانست خواب‌ها
صبر می باید دلا در کارها از جهان ملک خاتون غزل 48
1. صبر می باید دلا در کارها
با تو گفتم این حکایت بارها