غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 نیست نظر به سوی کس جز رخ دوست دیده را باد به گوش او رسان حال دل رمیده را

2 از من دل رمیده گو ای بت دلستان من بار فراق تو شکست پشت دل خمیده را

3 گفت به ترک ما بگو ورنه سرت به سر شود ترک بگو که چون کنم؟ یار به جان گزیده را

4 گفت لبم گزیده ای من نگزم بجز شکر بار دگر به ما نما آن شکر گزیده را

1 ای رخت آیینه ی لطف خدا زلف تو دلبند و لعلت دلگشا

2 پادشاه ملک حسنی از کرم رحمتی کن بر گدا ای پادشا

3 از وجود خویشتن بیگانه ام تا شدم با عشق رویت آشنا

4 ذرّه وارم پیش خورشید رخت عاجز و سرگشته از روی هوا

1 گفتم آن ترک جفا جو نکند هیچ وفا نکند با دل سرگشته ی ما غیر جفا

2 چون همه کار جهان، بنده به کامش خواهد از چه رو می نکند کام دل خسته روا

3 ما نهادیم سری در قدمت سرو روان راست گو از چه کشی ای دل و دین سر تو ز ما

4 بگذشتی و زدی آتش مهری به دلم آن نه بالاست که هست او به دل خسته بلا

1 این جهان بی وفا با کس نکردست او وفا درد از او بسیار باشد زو نمی آید دوا

2 هر درختی کاو کشد سر بر فلک از بار و برگ هم بریزاند به قهرش عاقبت باد فنا

3 گر صدف پنهان شد اندر بحر بی پایان چه غم گوهر ذات شریفت را همی خواهم بقا

4 گوهری شهوار از دریای لطف آمد برفت کاندر این عالم نمی داند کسی او را بها

1 دلبرا تا کی زنی بر جان ما تیغ جفا بگذر از این رسم جانا مگذر از راه وفا

2 ترک چشم مست ما چندم جفا بر جان کند من بلا تا کی کشم از دست آن ترک خطا

3 حال زار من خدا را بازگویی یک به یک گر گذاری می کنی سوی نگارم ای صبا

4 جانم از درد فراق روی تو آمد به لب تا کی ای نامهربان داری مرا از خود جدا

1 همیشه میل نگارم بود به سوی جفا نه مهر در دل سنگین او بود نه وفا

2 نه میل خاطر یاران نه شرم در دیده ترحّمی نه در آن دل بود نه ترس خدا

3 نه رحمتی به دل ریش دردمندانه اش نه در جهان نظری می کند به عین رضا

4 لبش چو آب حیاتست و دردمند منم طبیبم از لب چون نوش دوست کرد دوا

1 ناگهان از در درآمد آن بت سرمست ما یک نظر بر ما فکند و دل ببرد از دست ما

2 گفتم از چنگش برون آرم دل گمگشته را لیک شست زلف آن دلخواه شد پابست ما

3 گرنه چون سوسن شدم آزاد در بستان عشق ای عزیزان از زبانش کی بود وارست ما

4 گفتمش صبرم نماند اندر غمت زنهار گفت صبر هشیاران بسی بربود چشم مست ما

1 ای باد صبحدم چه خبر از نگار ما چونست حال آن صنم گلعذار ما

2 باشد عنایتش به سوی خستگان هجر یا دارد او فراغتی از روزگار ما

3 بربود دل ز دستم و درپای غم فکند رحمی نکرد بر دل مسکین زار ما

4 از من بگو به یار ستمگر که بیش از این در آب و آتشیم، مده انتظار ما

1 بشکست چشم مست تو جانا خمار ما بربود زلف شست تو از دل قرار ما

2 از آه بی دلان که برآرند صبحدم آشفته گشت زلف تو چون روزگار ما

3 دایم خیال قدّ تو در دیده ی منست زیرا که جای سرو بود در کنار ما

4 از پا درآمدم ز غم روی آن صنم نگرفت دست دل شبکی آن نگار ما

1 در باغ گل نماند و برفت از دیار ما خوش بود هفته ای دو سه گل در کنار ما

2 هر چند گل به حسن بسی لاف می زند کی دارد او طراوت روی نگار ما

3 از ما مکش تو سر که بدان روی مهوشت آشفته گشت زلف تو چون روزگار ما

4 بارست بر در تو سگان را ستمگرا در خلوت وصال حرامست بار ما