دلبرا تا کی زنی بر جان ما تیغ جفا از ملک خاتون غزل 25
1. دلبرا تا کی زنی بر جان ما تیغ جفا
بگذر از این رسم جانا مگذر از راه وفا
همیشه میل نگارم بود به سوی جفا از ملک خاتون غزل 26
1. همیشه میل نگارم بود به سوی جفا
نه مهر در دل سنگین او بود نه وفا
ناگهان از در درآمد آن بت سرمست ما از ملک خاتون غزل 27
1. ناگهان از در درآمد آن بت سرمست ما
یک نظر بر ما فکند و دل ببرد از دست ما
ای باد صبحدم چه خبر از نگار ما از ملک خاتون غزل 28
1. ای باد صبحدم چه خبر از نگار ما
چونست حال آن صنم گلعذار ما
بشکست چشم مست تو جانا خمار ما از ملک خاتون غزل 29
1. بشکست چشم مست تو جانا خمار ما
بربود زلف شست تو از دل قرار ما
در باغ گل نماند و برفت از دیار ما از ملک خاتون غزل 30
1. در باغ گل نماند و برفت از دیار ما
خوش بود هفته ای دو سه گل در کنار ما
گر آیی تنگ یک شب در بر ما از ملک خاتون غزل 31
1. گر آیی تنگ یک شب در بر ما
فدای پای جانان این سر ما
اگر اقبال باشد یاور ما از ملک خاتون غزل 32
1. اگر اقبال باشد یاور ما
دهد داد ضعیفان داور ما
ما سر نهاده ایم به پایش بگو صبا از ملک خاتون غزل 33
1. ما سر نهاده ایم به پایش بگو صبا
با سرو ناز تا که چرا سر کشد ز ما
مرا که فرض شد از جان و دل دعای شما از ملک خاتون غزل 34
1. مرا که فرض شد از جان و دل دعای شما
بگو چگونه بگویم دمی ثنای شما
کسی که مهر رخت را سرشت با گل ما از ملک خاتون غزل 35
1. کسی که مهر رخت را سرشت با گل ما
هم او نهاد مگر داغ عشق بر دل ما
نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما از ملک خاتون غزل 36
1. نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما
به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما