غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مرا ز دیده و دل دور کرد یار چرا ز دست داد مرا زود آن نگار چرا

2 به اختیار نبودم جدایی از بر دوست ز ما کناره گزید او به اختیار چرا

3 مرا ز چشم عنایت فکنده یکباره نگار مهوش من همچو روزگار چرا

4 درون کنج دلم سرّ او نهانی بود میان خلق جهان کرد آشکار چرا

1 دیده در آب روان و لب کشتست مرا با رخ دوست جهان باغ بهشتست مرا

2 ترک جوی و لب دلجوی نمی یارم گفت چه توان کرد چو این طبع و سرشتست مرا

3 سرگذشتم ز غمت دوش ندانی که چه بود آب چشم از سرم ای دوست گذشتست مرا

4 مژه برهم نتوانم زدن اندر شب هجر که وصال تو در این دیده نشستست مرا

1 تا که دل مایل آن سرو روانست مرا خون دل در غمش از دیده روانست مرا

2 گرچه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت چه توان کرد که او روح و روانست مرا

3 همه را دوستی و مهر به دل می باشد میل با روی چو مهر تو به جانست مرا

4 خلق گویند چو بلبل به چمن ناله مکن چه کنم چون هوس لاله رخانست مرا

1 ای به روی تو دیده باز مرا چاره ای از وصال ساز مرا

2 بیش از اینم نماند طاقت و صبر بیم دیوانگیست باز مرا

3 باشد ای نور چشم و راحت جان بر رخ خوب تو نیاز مرا

4 همچو قندم به بوته ی هجران چند داری تو در گداز مرا

1 گرچه کردی تو به یک بار فراموش مرا نرود یاد تو از خاطر مدهوش مرا

2 از خدا دولت وصلت به دعا می خواهم تا کشی رغم بداندیش در آغوش مرا

3 زهر و تریاک و گل و خار به هم بنهادند چند گویی که برو نیش تو را نوش مرا

4 چون مرا بخت وصال تو نباشد اولیست بار هجر تو کشیدن به سر و دوش مرا

1 از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا

2 من چو خاک راه گشتم در ره عشقت به جان تا مگر از روی لطف از خاک برداری مرا

3 ز آتش عشقت منم خاکی روا داری که تو بگذری از ما چو باد و زار بگذاری مرا

4 بار عشقت آتشی می افکند در ما چرا می گذاری همچو خاک ره بدین خواری مرا

1 بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا چون قلم تا کی به فرق سر بگردانی مرا

2 چند بفریبی به تقریر و به تحریرم دگر این چنین نادان نیم آخر تو می دانی مرا

3 شاهباز وصل ما در دست تو قدری نداشت کز هوا در دامت آوردی به آسانی مرا

4 ز آتش دل همچو خاکم چند بر بادم دهی وز دو دیده در میان آب بنشانی مرا

1 اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را بر مهر تو کردیم سراسر دل و جان را

2 از دیده مرا آب روانست ز مهرت هم در سر مهر تو کنم روح و روان را

3 گر وی نظری افکند از مهر به حالم چون ذرّه به عیوق رساند دو جهان را

4 دانی سر و جان در ره عشقت که فدا کرد؟ آن کس که نترسید چنین سود و زیان را

1 فدا کردم به غم‌های تو جان را که دارد تازه غم‌هایت جهان را

2 از آن کردم فدا جان در ره عشق کز آن عاری نباشد رهروان را

3 چه باشد گر به سوی بی دلانت به لطف خود بگردانی عنان را

4 اگر پیشم خرامی از سر ناز به دیده جا کنم سرو روان را

1 به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را

2 چه باشد ار به شب وصل شاد گردانی ز لطف خاطر، بیچارگان غمگین را

3 ز غبن عنبر سارا چو موم بگدازد اگر تو باز گشایی دو زلف پرچین را

4 به رنگ و بوی چنین گر به بوستان گذری خجل کنی به چمن ارغوان و نسرین را