تا که دل مایل آن سرو روانست از جهان ملک خاتون غزل 13
1. تا که دل مایل آن سرو روانست مرا
خون دل در غمش از دیده روانست مرا
ای به روی تو دیده باز از جهان ملک خاتون غزل 14
1. ای به روی تو دیده باز مرا
چاره ای از وصال ساز مرا
گرچه کردی تو به یک بار از جهان ملک خاتون غزل 15
1. گرچه کردی تو به یک بار فراموش مرا
نرود یاد تو از خاطر مدهوش مرا
از چه می داری نگارینا از جهان ملک خاتون غزل 16
1. از چه می داری نگارینا بدین زاری مرا
کم به هر عمری بخاطر در نمی آری مرا
بر مثال نامه بر خود چند از جهان ملک خاتون غزل 17
1. بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا
چون قلم تا کی به فرق سر بگردانی مرا
اوصاف تو کردیم همه ورد از جهان ملک خاتون غزل 18
1. اوصاف تو کردیم همه ورد زبان را
بر مهر تو کردیم سراسر دل و جان را
فدا کردم به غم‌های تو از جهان ملک خاتون غزل 19
1. فدا کردم به غم‌های تو جان را
که دارد تازه غم‌هایت جهان را
به دوش برمفکن آن دو زلف از جهان ملک خاتون غزل 20
1. به دوش برمفکن آن دو زلف مشکین را
مکش به تیغ جفا عاشقان مسکین را
نیست نظر به سوی کس جز از جهان ملک خاتون غزل 21
1. نیست نظر به سوی کس جز رخ دوست دیده را
باد به گوش او رسان حال دل رمیده را
ای رخت آیینه ی لطف خدا از جهان ملک خاتون غزل 22
1. ای رخت آیینه ی لطف خدا
زلف تو دلبند و لعلت دلگشا
گفتم آن ترک جفا جو نکند از جهان ملک خاتون غزل 23
1. گفتم آن ترک جفا جو نکند هیچ وفا
نکند با دل سرگشته ی ما غیر جفا
این جهان بی وفا با کس از جهان ملک خاتون غزل 24
1. این جهان بی وفا با کس نکردست او وفا
درد از او بسیار باشد زو نمی آید دوا