غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 اگر دمی ز تو بویی به من رساند باد هزار جان و جهانم فدای آن دم باد

2 تویی که یاد من خسته سالها نکنی منم که با غم رویت نشسته ام دلشاد

3 چه شد چرا چه سبب حال من نمی پرسی که هر دمم به فلک می رسد ز غم فریاد

4 من از ملامت دشمن به عشق نگریزم بیا که دل به تو دادیم و هرچه باداباد

1 کسی که تخم غمت در میان جان کارد روا بود که جهان را ز یاد بگذارد

2 مکن ستم تو از این بیش نور دیده ی من که دیده ام ز فراق رخ تو خون بارد

3 طریق دلبر من دلبریست باکی نیست ولی چو برد دلم را بگو نگه دارد

4 دلم ببرد و به غم داد و قصد دینم کرد به غیر دلبر عیار من که آن دارد

1 دلبر دلم ببرد و غم حال ما نداشت وز جور شحنه ای چو غمش بر دلم گماشت

2 بگزید دلبری و بپیچید سر ز ما شرم و حیا ز روی من خسته دل نداشت

3 نقّاش روزگار همه صورت رخت گویی درون دیده ی مهجور ما نگاشت

4 در باغ چون رخ تو بگو کی گلی شکفت با قدّ تو کدام سهی سرو سرفراشت

1 مرا درعشق تو خواب و خوری نیست بجز تو در جهانم دلبری نیست

2 تو را بر جای من باشد بسی کس مرا بر جایت ای جان دلبری نیست

3 اگرچه سرکشی چون سرو از ما مرا در پای تو غیر سری نیست

4 نمی دانم بجز کوی تو راهی بجز درگاه تو ما را دری نیست

1 همه کامیت از عالم روا باد همه بر مسند شاهیت جا باد

2 هرآن کامی که خواهی از جهان تو امیدت بر مراد دل روا باد

3 هرآنچ از عمر ایشان می شود کم به عمر دولت سلطان بقا باد

4 بدت هرگز مباد از چشم ایام به نیکی در پیت دایم دعا باد

1 مرا در عشق جز درد دلی نیست چو از وصل نگارم حاصلی نیست

2 اگر پیش تو آسانست جانا مرا چون روز هجران مشکلی نیست

3 بجز مهرت نمی ورزیم کاری بجز کوی تو ما را منزلی نیست

4 مرا گویند دل دادی تو بر باد فدا بادا تو را غیر از دلی نیست

1 در عشق تو تا چند کشم بار ملامت اندیشه نداری مگر از روز قیامت

2 از کوی ملامت دل من رخت به در برد تا کرد وطن در سر کویت به سلامت

3 در بحر غم عشق تو بیچاره دلم را نه راه گریزست و نه یارای اقامت

4 چون پند رفیقان موافق نشنیدی ای دل ندهد فایده امروز ندامت

1 بگو کجا برم از دست هجر تو فریاد که کند خانه صبرم ز بیخ و از بنیاد

2 فغان و داد که پیچید دست طاقت من به جان رسید دل خسته ی من از بیداد

3 نه در زمانه وفا و نه بر سپهر امید فلک جفای تو تا کی کشم که شرمت باد

4 کسی که یک نفس از یاد تو نیاساید روا بود که تو او را گذاشتی از یاد

1 تا چند کنم جانا از دست غمت فریاد زین بیش نمی آرم من طاقت این بیداد

2 من با غم هجرانت تا کی گذرانم روز شاید که کنی یک شب از وصل خودم دلشاد

3 دیدم قد رعنایت گشتم ز میان جان من بنده آن قامت هستی تو چو سرو آزاد

4 بخرام میان باغ تا قامت تو بیند افتد ز قدم در دم هم طوبی و هم شمشاد

1 ای حریم حرم کعبه ی دلها رویت هستم آشفته به روی گل تو چون مویت

2 گر کند سجده ی تو مردم چشمم چه عجب سالها تا شده محراب دلم ابرویت

3 به جفا می نگری بر من دلداده چرا ای دل و دیده و ای دیده ی جانم سویت

4 گر خدا را بنوازیم به بوسی چه شود زآن دهان شکرستان و لب دلجویت