الا ای سرو ناز نازپرورد از جهان ملک خاتون غزل 454
1. الا ای سرو ناز نازپرورد
تنت بادا جدا از رنج و از درد
منم از درد هجران چون از جهان ملک خاتون غزل 455
1. منم از درد هجران چون گلی زرد
شکفته در فراقت با غم و درد
آه دردآلود من از سقف از جهان ملک خاتون غزل 456
1. آه دردآلود من از سقف مینا بگذرد
وآب چشمم در غمش از موج دریا بگذرد
روی زیبای تو گر بر ماه از جهان ملک خاتون غزل 457
1. روی زیبای تو گر بر ماه تابان بگذرد
شرم دارد از رخت افتان و خیزان بگذرد
عشق رویت عقل ما تاراج از جهان ملک خاتون غزل 458
1. عشق رویت عقل ما تاراج کرد
نیر چشمت قلب ما آماج کرد
در دلم بود که دلدار از جهان ملک خاتون غزل 459
1. در دلم بود که دلدار وفا خواهد کرد
کامم از لعل لب خویش روا خواهد کرد
طبیب درد دلم را دوا از جهان ملک خاتون غزل 460
1. طبیب درد دلم را دوا نخواهد کرد
امید ما ز لب خود روا نخواهد کرد
درد ما را دوا نخواهد از جهان ملک خاتون غزل 461
1. درد ما را دوا نخواهد کرد
کام ما را روا نخواهد کرد
دلم ز غمزه ی شوخش حذر از جهان ملک خاتون غزل 462
1. دلم ز غمزه ی شوخش حذر نخواهد کرد
هوای زلف وی از سر بدر نخواهد کرد
سحرگهان سوی بستان از جهان ملک خاتون غزل 463
1. سحرگهان سوی بستان گذار باید کرد
تفرّجی به جهان در بهار باید کرد
در چشم ما خیال رخش تا از جهان ملک خاتون غزل 464
1. در چشم ما خیال رخش تا گذار کرد
خورشید و ماه را بر ما شرمسار کرد
مسکین دلم به کوی غمت از جهان ملک خاتون غزل 465
1. مسکین دلم به کوی غمت تا گذار کرد
بسیار با خیال رخت کارزار کرد