غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مرا جز درگه لطف تو می دانی پناهی نیست اگرچه بر من مسکین محزونت نگاهی نیست

2 ز دیده خون همی بارم ز شوق روی آن دلبر به غیر از مردم دیده در این عالم گواهی نیست

3 چو حلقه بر درم دایم ز هرکس سرزنش دیده چه چاره چون مرا در خلوت وصل تو راهی نیست

4 به خاک کویت ای دلبر ز جانم معتکف دایم چرا آخر تو را روزی به سوی ما نگاهی نیست

1 صبحدم ذوقی ندارد بی تو در بستان گذشت درد دل دارم ز تو نتوانم از درمان گذشت

2 هیچ مشکلتر ز هجر جان گداز یار نیست چون بگویم شدّت هجران من آسان گذشت

3 راستی سرویست قدّش در سرابستان جان چون رسیدی پیش او از راستی نتوان گذشت

4 گر دهی فرمان که بگذر از سر جان و جهان من نیارم دلبرا از حکم و از فرمان گذشت

1 اگر کسی خبری زان نگار باز آرد به جان تو که جهانی بر او نیاز آرد

2 صبا اگر گذری می کنی به دلبر من بگو که خاطر من بیش از این نیازارد

3 دل ضعیف من ار سوخت در غمش چه عجب مگر که لطف تو چنگ دلم به ساز آرد

4 چو عود سوخته ام در فراق تو جانا که آتش غم تو سنگ در گداز آرد

1 صبوری در غم جانان که دارد دوای درد بی درمان که دارد

2 مرا گفتید بی سامانی از عشق به عشق تو سرو سامان که دارد

3 به جان آمد دلم در بند هجران چنین مشکل بگو آسان که دارد

4 طبیب من تویی آخر نگویی که درد دل ز تو پنهان که دارد

1 تا جهان باشد به کام و رای میرانشاه باد در میان انجمن بر جمله میران شاه باد

2 هر کجا میل عنان مرکب فتحش بود دولتش دایم ملازم نصرتش همراه باد

3 عمرش افزون باد و دولت تا جهان گیرد به تیغ بر خلاف خصم برخوردار عمر و جاه باد

4 طول عمرش همچو زلف دلبران بادا دراز دست چرخ نامساعد از سرش کوتاه باد

1 ما را به درد عشق تو جز صبر چاره نیست شب نیست کز فراق تو صد جامه پاره نیست

2 چندان ز درد عشق تو خونم ز دیده رفت کز اشک دیده بر سر کویم گذاره نیست

3 جانا به حال زار منت کی شود نظر چون عاشقان روی ترا خود شماره نیست

4 مستغرق محیط فراقم ستمگرا دریای بی کران غمت را کناره نیست

1 کار عالم همه هیچست چو هیچست به هیچ زینهار ای دل سرگشته که در هیچ مپیچ

2 چون به شیرینی آن لب خورم این ماده تلخ به سر و جان تو کاین عرصهٔ غم را در پیچ

3 وعدهٔ وصل خودم داد شبی در ظلمات همچو زلف تو چه راهی‌ست چنین پیچاپیچ

4 سخنی گوی که مفهوم نگردد دهنت ای عزیز دل من دل نتوان داد به هیچ

1 بازم غم فراق تو دردی به جان نهاد تا کی توان غمی به دل ناتوان نهاد

2 هر چند سرو قدّ تو از ما کناره جست دل باوفا و عهد تو جان در میان نهاد

3 گنجور عشق روی تو جانست و در دلم گنجست مهر روی تو در وی نهان نهاد

4 سرو روان ما به تو مایل دلم ز جان زیرا جهان و جان به سر تو روان نهاد

1 ساقیا چون گل شکفت از می پرستی چاره نیست صورتی بی جان بود گر وقت گل می خواره نیست

2 تا گل و مل در کنار سبزه ی خوش دلکشست ای دریغا این گل و مل پیش ما همواره نیست

3 هر کجا باشد گلی در بوستان با بلبلیست لیک گل را در سرابستان ز بلبل چاره نیست

4 در چنین فصلی که گویی خانه زندانست و چاه کیست کاو در وقت گل از خان و مان آواره نیست

1 دو دیده از رخ چون آفتاب آب گرفت ترا چو بخت من ای دوست از چه خواب گرفت

2 چرا تو روی خود از چشم ما بپوشانی که دیده و که شنیده که مه نقاب گرفت

3 به لابه گفتم کامم بده از آن لب لعل ز روی لطف مرا ساغری شراب گرفت

4 خیال قامت آن سرو چون نگار ببین درون دیده ی ما آمد و سراب گرفت