چون دلم وصل او دوا دارد از ملک خاتون غزل 431
1. چون دلم وصل او دوا دارد
از تنم جان چرا جدا دارد
قدی چون سرو بستان راست دارد از ملک خاتون غزل 432
1. قدی چون سرو بستان راست دارد
مه از رویش رخ اندر کاست دارد
دلبرا سرو قدت شکل صنوبر دارد از ملک خاتون غزل 433
1. دلبرا سرو قدت شکل صنوبر دارد
که تواند که دل از قامت تو بردارد
نگار من دلی چون سنگ دارد از ملک خاتون غزل 434
1. نگار من دلی چون سنگ دارد
ز نام عاشقانش ننگ دارد
سر سرگشته سودای تو دارد از ملک خاتون غزل 435
1. سر سرگشته سودای تو دارد
هوای قد و بالای تو دارد
صبوری در غم جانان که دارد از ملک خاتون غزل 436
1. صبوری در غم جانان که دارد
دوای درد بی درمان که دارد
تو نظر کن که بت من چه جمالی دارد از ملک خاتون غزل 437
1. تو نظر کن که بت من چه جمالی دارد
بر لب چشمه حیوان خط و خالی دارد
دل من با سر زلف تو هوایی دارد از ملک خاتون غزل 438
1. دل من با سر زلف تو هوایی دارد
دردمندست و ز لعل تو دوایی دارد
دلبر غم حال ما ندارد از ملک خاتون غزل 439
1. دلبر غم حال ما ندارد
یک ذرّه به دل وفا ندارد
گویند جهان وفا ندارد از ملک خاتون غزل 440
1. گویند جهان وفا ندارد
میلی سوی وصل ما ندارد
آن کیست که با یاد تو دل شاد ندارد از ملک خاتون غزل 441
1. آن کیست که با یاد تو دل شاد ندارد
آن کس که مگر عهد غمت یاد ندارد
دل در غم هجران تو بهبود ندارد از ملک خاتون غزل 442
1. دل در غم هجران تو بهبود ندارد
جز وصل تواش هیچ دوا سود ندارد