چون دلم وصل او دوا دارد از جهان ملک خاتون غزل 431
1. چون دلم وصل او دوا دارد
از تنم جان چرا جدا دارد
قدی چون سرو بستان راست از جهان ملک خاتون غزل 432
1. قدی چون سرو بستان راست دارد
مه از رویش رخ اندر کاست دارد
دلبرا سرو قدت شکل صنوبر از جهان ملک خاتون غزل 433
1. دلبرا سرو قدت شکل صنوبر دارد
که تواند که دل از قامت تو بردارد
نگار من دلی چون سنگ از جهان ملک خاتون غزل 434
1. نگار من دلی چون سنگ دارد
ز نام عاشقانش ننگ دارد
سر سرگشته سودای تو از جهان ملک خاتون غزل 435
1. سر سرگشته سودای تو دارد
هوای قد و بالای تو دارد
صبوری در غم جانان که از جهان ملک خاتون غزل 436
1. صبوری در غم جانان که دارد
دوای درد بی درمان که دارد
تو نظر کن که بت من چه از جهان ملک خاتون غزل 437
1. تو نظر کن که بت من چه جمالی دارد
بر لب چشمه حیوان خط و خالی دارد
دل من با سر زلف تو هوایی از جهان ملک خاتون غزل 438
1. دل من با سر زلف تو هوایی دارد
دردمندست و ز لعل تو دوایی دارد
دلبر غم حال ما ندارد از جهان ملک خاتون غزل 439
1. دلبر غم حال ما ندارد
یک ذرّه به دل وفا ندارد
گویند جهان وفا ندارد از جهان ملک خاتون غزل 440
1. گویند جهان وفا ندارد
میلی سوی وصل ما ندارد
آن کیست که با یاد تو از جهان ملک خاتون غزل 441
1. آن کیست که با یاد تو دل شاد ندارد
آن کس که مگر عهد غمت یاد ندارد
دل در غم هجران تو بهبود از جهان ملک خاتون غزل 442
1. دل در غم هجران تو بهبود ندارد
جز وصل تواش هیچ دوا سود ندارد