کس به عالم همچو من بی کس مباد از ملک خاتون غزل 407
1. کس به عالم همچو من بی کس مباد
همچو حلقه بر در هرکس مباد
شبت بی من خسته دل خوش مباد از ملک خاتون غزل 408
1. شبت بی من خسته دل خوش مباد
دلم همچو زلفت مشوّش مباد
ما را نمی رود نفسی یاد او ز یاد از ملک خاتون غزل 409
1. ما را نمی رود نفسی یاد او ز یاد
یارب که یاد او ز دل خسته کم مباد
مرا به صبحدمی در چمن گذار افتاد از ملک خاتون غزل 410
1. مرا به صبحدمی در چمن گذار افتاد
ز بوی گل به مشامم خیال یار افتاد
تا دیده ی من بر رخ همچون قمر افتاد از ملک خاتون غزل 411
1. تا دیده ی من بر رخ همچون قمر افتاد
راز دلم از پرده محنت بدر افتاد
جهان را با غم رویت خوش افتاد از ملک خاتون غزل 412
1. جهان را با غم رویت خوش افتاد
ز رخسارت دلم در آتش افتاد
مرا با قامت آن سرو آزاد از ملک خاتون غزل 413
1. مرا با قامت آن سرو آزاد
مسلمانان ز جانم بس خوش افتاد
چه آتشیست ز رویت که در جهان افتاد از ملک خاتون غزل 414
1. چه آتشیست ز رویت که در جهان افتاد
که جان ز هستی خود باز در گمان افتاد
دل رفت و باز با سر زلفش قرار داد از ملک خاتون غزل 415
1. دل رفت و باز با سر زلفش قرار داد
جان ستم کشم به سر زلف یار داد
به بستان جهان ای سرو آزاد از ملک خاتون غزل 416
1. به بستان جهان ای سرو آزاد
ز جانت بنده گشتم تا شود شاد
همی خواهم که آیی در برم شاد از ملک خاتون غزل 417
1. همی خواهم که آیی در برم شاد
که تا باشم زمانی از تو دلشاد
ز قدّت چون خجل شد سرو آزاد از ملک خاتون غزل 418
1. ز قدّت چون خجل شد سرو آزاد
مکن بر بی دلان زین بیش بیداد