کس به عالم همچو من بی از جهان ملک خاتون غزل 407
1. کس به عالم همچو من بی کس مباد
همچو حلقه بر در هرکس مباد
شبت بی من خسته دل خوش از جهان ملک خاتون غزل 408
1. شبت بی من خسته دل خوش مباد
دلم همچو زلفت مشوّش مباد
ما را نمی رود نفسی یاد از جهان ملک خاتون غزل 409
1. ما را نمی رود نفسی یاد او ز یاد
یارب که یاد او ز دل خسته کم مباد
مرا به صبحدمی در چمن از جهان ملک خاتون غزل 410
1. مرا به صبحدمی در چمن گذار افتاد
ز بوی گل به مشامم خیال یار افتاد
تا دیده ی من بر رخ همچون از جهان ملک خاتون غزل 411
1. تا دیده ی من بر رخ همچون قمر افتاد
راز دلم از پرده محنت بدر افتاد
جهان را با غم رویت خوش از جهان ملک خاتون غزل 412
1. جهان را با غم رویت خوش افتاد
ز رخسارت دلم در آتش افتاد
مرا با قامت آن سرو آزاد از جهان ملک خاتون غزل 413
1. مرا با قامت آن سرو آزاد
مسلمانان ز جانم بس خوش افتاد
چه آتشیست ز رویت که از جهان ملک خاتون غزل 414
1. چه آتشیست ز رویت که در جهان افتاد
که جان ز هستی خود باز در گمان افتاد
دل رفت و باز با سر زلفش از جهان ملک خاتون غزل 415
1. دل رفت و باز با سر زلفش قرار داد
جان ستم کشم به سر زلف یار داد
به بستان جهان ای سرو از جهان ملک خاتون غزل 416
1. به بستان جهان ای سرو آزاد
ز جانت بنده گشتم تا شود شاد
همی خواهم که آیی در از جهان ملک خاتون غزل 417
1. همی خواهم که آیی در برم شاد
که تا باشم زمانی از تو دلشاد
ز قدّت چون خجل شد سرو از جهان ملک خاتون غزل 418
1. ز قدّت چون خجل شد سرو آزاد
مکن بر بی دلان زین بیش بیداد