غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 بلبلا این چمن چه بستانیست ناله می زن که خوش گلستانیست

2 بر رخ چون گلش که جان آزرد چون جهانش هزار دستانیست

3 وصف نور رخش نشاید کرد شمع ما زیور شبستانیست

4 چمن از گلرخ بتم رنگیست که به هر گوشه ایش دستانیست

1 بیا که دیده ی ما بی رخ تو پرخونست ز خون دیده، تو گویی کنار جیحونست

2 اگرچه نیست تو را مهر و دوستی با من به جان دوست که ما را ارادت افزونست

3 مثل زنند که دل را به دل بود راهی میان ما نه چنانست دلبرا چونست

4 نشان صورت او دیده ام نیارد داد که لطف قدرت پروردگار بی چونست

1 بیا که غمزه مستت به عین دلدوزیست جمال روی تو در غایت دلفروزیست

2 به حسرت شب وصل تو ای بت سرکش چو شمع خاطر من در کمال جان سوزیست

3 مرا ز هجر تو بر لب رسید جان عزیز چه چاره دولت وصل تو تا که را روزیست

4 هرآنکه صبح رخت را به چشم سر دیدست یقین بدان صنما کان نشان فیروزیست

1 ما را به درد عشق تو جز صبر چاره چیست وز دور در جمال رخت جز نظاره چیست

2 رحمی نمی کنی به من خسته ی غریب آخر بگو که آن دل چون سنگ خاره چیست

3 دل ریش بود از سر تیغ جفای تو بر ریش بیش جور و جفا بی شماره چیست

4 سروی و در میان دو چشمم نشسته ای مقصود قد و قامتت از ما کناره چیست

1 مرا به درد فراق تو هیچ درمان نیست به غیر آتش عشق رخ تو در جان نیست

2 تو جانی و ز برم دور می شوی چه کنم ز جان مفارقت ای نور دیده آسان نیست

3 مرا نیاز به روز وصال بسیارست شب فراق ترا گوییا که پایان نیست

4 میان صحن چمن صبحدم گذر کردم به قد و قامت تو هیچ سرو بستان نیست

1 مرا در عشقت از عالم خبر نیست به جای تو مرا یاری دگر نیست

2 به درد عشق رویت سخت زارم یقین کز حال ما را خبر نیست

3 بسی نالیدم اندر صبحگاهی همانا ناله ی ما را اثر نیست

4 بسی بودم به وصل یار امید از این امید جز خون جگر نیست

1 شوقم به وصل دوست نهایت پذیر نیست ای دوست از وصال تو ما را گزیر نیست

2 خوبان روزگار بدیدم به چشم خویش آن بی نظیر در دو جهانش نظیر نیست

3 گفتی که در ضمیر نمی آوری مرا ما را بجز خیال رخت در ضمیر نیست

4 هر چند آفتاب جهانتاب روشنست لیکن چو ماه طلعت تو مستنیر نیست

1 ای کرده دل ز هر دو جهان آرزوی دوست ما را مراد دنیی و عقبی ست روی دوست

2 گر دیگران به وصل دلارام زنده اند دارم حیات هر دو جهان من به بوی دوست

3 حقّا که من به بوی سر زلف جان دهم گر آیدم به صبح نسیمی ز سوی دوست

4 دانی که در فراق رخ تو چگونه ام آشفته ام به روی دلارا چو موی دوست

1 کدام دل که به داغ فراق بریان نیست کدام دیده ی جان بی رخ تو گریان نیست

2 به جان رسید مرا دل ز روز درد فراق شب فراق مرا گوییا که پایان نیست

3 اگر تو تلخ بگویی ورم برنجانی به جان تو که مرا تلخ تر ز هجران نیست

4 اگرچه گشته بعیدم ز روی چون ماهت کدام جان که به عید رخ تو قربان نیست

1 بیا که مملکت دیده ام خیال گرفت ز صحبت شب هجران مرا ملال گرفت

2 از آن دو چشم جهان خیره گشت از رویت که آفتاب جهان نور از آن جمال گرفت

3 نگار شوخ من اندر فراق می کوشد از آن جهت شب وصلش چنین زوال رفت

4 مه دو هفته چو طاق دو ابروان تو دید ز غم بکاست چنین شیوه ی هلال گرفت