منم که نقش توأم هرگز از جهان ملک خاتون غزل 371
1. منم که نقش توأم هرگز از خیال نرفت
دو چشم بختم از آن چهره و جمال نرفت
آن دل نگویمش که در او از جهان ملک خاتون غزل 372
1. آن دل نگویمش که در او یاد او نرفت
تا مهر روی دوست به جانش فرو نرفت
بر من خسته ی هجران چه از جهان ملک خاتون غزل 373
1. بر من خسته ی هجران چه جفاها که نرفت
وز دو چشمت به دلم آنچه خطاها که نرفت
حکایتیست که با کس نمی از جهان ملک خاتون غزل 374
1. حکایتیست که با کس نمی توانم گفت
حدیث عشق تو درّیست می نیارم سفت
یک باره به ترک غم جانان از جهان ملک خاتون غزل 375
1. یک باره به ترک غم جانان نتوان گفت
و این مشکل هجران تو آسان نتوان گفت
تا چند نالم من در فراقت از جهان ملک خاتون غزل 376
1. تا چند نالم من در فراقت
گشتم ز دوری بی صبر و طاقت
تا کی کشم ای دوست ز خود از جهان ملک خاتون غزل 377
1. تا کی کشم ای دوست ز خود کرده ندامت
تا چند کشد دل ز غم عشق ملامت
در عشق تو تا چند کشم از جهان ملک خاتون غزل 378
1. در عشق تو تا چند کشم بار ملامت
اندیشه نداری مگر از روز قیامت
گرچه سرگشسته ام ز چوگانت از جهان ملک خاتون غزل 379
1. گرچه سرگشسته ام ز چوگانت
نکشیدیم سر ز فرمانت
کیست آن کس که تو را دید از جهان ملک خاتون غزل 380
1. کیست آن کس که تو را دید و نشد حیرانت
بعد از امروز سر ما و خط فرمانت
ای همچو شب گیسوی تو از جهان ملک خاتون غزل 381
1. ای همچو شب گیسوی تو خون دلم در گردنت
در خون جان عاشقان فکری بباید کردنت
ناامیدم مکن ز درگاهت از جهان ملک خاتون غزل 382
1. ناامیدم مکن ز درگاهت
که چو من نیست بنده ی راهت