دلبر دلم ببرد و غم حال از جهان ملک خاتون غزل 347
1. دلبر دلم ببرد و غم حال ما نداشت
وز جور شحنه ای چو غمش بر دلم گماشت
نسیم باد بهارست یا از جهان ملک خاتون غزل 348
1. نسیم باد بهارست یا هوای بهشت
بهشت چیست وصال نگار حورسرشت
دوشم چه بود بی رخت ای از جهان ملک خاتون غزل 349
1. دوشم چه بود بی رخت ای دوست سرگذشت
آب دو چشم در غم رویت ز سر گذشت
صبحدم ذوقی ندارد بی از جهان ملک خاتون غزل 350
1. صبحدم ذوقی ندارد بی تو در بستان گذشت
درد دل دارم ز تو نتوانم از درمان گذشت
پشتم ز غم بار فراق تو از جهان ملک خاتون غزل 351
1. پشتم ز غم بار فراق تو دوتا گشت
امّید شب وصل توأم جمله هبا گشت
ای دل چه کنم چو یار برگشت از جهان ملک خاتون غزل 352
1. ای دل چه کنم چو یار برگشت
وز عهد خود آن نگار برگشت
دل فدای لبان چون نوشت از جهان ملک خاتون غزل 353
1. دل فدای لبان چون نوشت
غیر یادم همه فراموشت
دلبر چه زود از سر پیمان از جهان ملک خاتون غزل 354
1. دلبر چه زود از سر پیمان ما برفت
از رفتنش چه سوز که بر جان ما برفت
راست گویم مُرْوَت از جهان ملک خاتون غزل 355
1. راست گویم مُرْوَت از عالم برفت
شرم از چشم بنی آدم برفت
ما را چو از نظر قد سرو از جهان ملک خاتون غزل 356
1. ما را چو از نظر قد سرو روان برفت
خون دل از دو دیده جانم روان برفت
تا دلم روی چو ماهت را از جهان ملک خاتون غزل 357
1. تا دلم روی چو ماهت را بدید از دست رفت
زلف مشکینش دل مسکین ما بشکست رفت
دلا چه چاره که یارم از جهان ملک خاتون غزل 358
1. دلا چه چاره که یارم ز دست خواهد رفت
قدی چو سرو و چنارم ز دست خواهد رفت