بیا که بی تو مرا هیچ از جهان ملک خاتون غزل 335
1. بیا که بی تو مرا هیچ زندگانی نیست
به هجر لذّت عمری چنانچه دانی نیست
آن چه شوریست ز عشق تو از جهان ملک خاتون غزل 336
1. آن چه شوریست ز عشق تو که اندر می نیست
وآن چه سرّیست ز اسرار تو کاندر نی نیست
مرا به عشق تو جز ناله از جهان ملک خاتون غزل 337
1. مرا به عشق تو جز ناله ای و آهی نیست
به حال زار من خسته ات نگاهی نیست
مرا جز درگه لطف تو می از جهان ملک خاتون غزل 338
1. مرا جز درگه لطف تو می دانی پناهی نیست
اگرچه بر من مسکین محزونت نگاهی نیست
چرا به سوی من خسته ات از جهان ملک خاتون غزل 339
1. چرا به سوی من خسته ات نگاهی نیست
که جز در تو مرا در جهان پناهی نیست
دل من در فراق شیداییست از جهان ملک خاتون غزل 340
1. دل من در فراق شیداییست
خسته از درد ناشکیباییست
ماه‌رویا مه رویت چه از جهان ملک خاتون غزل 341
1. ماه‌رویا مه رویت چه جهان‌آرایی‌ست
در چمن قامت سرو تو چه بی‌همتایی‌ست
هوای کوی جانان خوش از جهان ملک خاتون غزل 342
1. هوای کوی جانان خوش هواییست
مگر آرام جان مبتلاییست
دل دیوانه ی من در غم از جهان ملک خاتون غزل 343
1. دل دیوانه ی من در غم تو شیداییست
دیده در کوی خیال تو جهان پیماییست
نفس باد صبا بیش معنبر از جهان ملک خاتون غزل 344
1. نفس باد صبا بیش معنبر بوییست
این چنین نکهت جان بخش هم از گیسوییست
دیدی که آن نگار سرو از جهان ملک خاتون غزل 345
1. دیدی که آن نگار سرو برگ ما نداشت
دل بستد از فلان و به دست غمش گذاشت
فریاد کان نگار سرو از جهان ملک خاتون غزل 346
1. فریاد کان نگار سرو برگ ما نداشت
دل برد و تخم مهر رخش در جهان بکاشت