بیا که بی تو مرا هیچ زندگانی نیست از ملک خاتون غزل 335
1. بیا که بی تو مرا هیچ زندگانی نیست
به هجر لذّت عمری چنانچه دانی نیست
آن چه شوریست ز عشق تو که اندر می نیست از ملک خاتون غزل 336
1. آن چه شوریست ز عشق تو که اندر می نیست
وآن چه سرّیست ز اسرار تو کاندر نی نیست
مرا به عشق تو جز ناله ای و آهی نیست از ملک خاتون غزل 337
1. مرا به عشق تو جز ناله ای و آهی نیست
به حال زار من خسته ات نگاهی نیست
مرا جز درگه لطف تو می دانی پناهی نیست از ملک خاتون غزل 338
1. مرا جز درگه لطف تو می دانی پناهی نیست
اگرچه بر من مسکین محزونت نگاهی نیست
چرا به سوی من خسته ات نگاهی نیست از ملک خاتون غزل 339
1. چرا به سوی من خسته ات نگاهی نیست
که جز در تو مرا در جهان پناهی نیست
دل من در فراق شیداییست از ملک خاتون غزل 340
1. دل من در فراق شیداییست
خسته از درد ناشکیباییست
ماهرویا مه رویت چه جهانآراییست از ملک خاتون غزل 341
1. ماهرویا مه رویت چه جهانآراییست
در چمن قامت سرو تو چه بیهمتاییست
هوای کوی جانان خوش هواییست از ملک خاتون غزل 342
1. هوای کوی جانان خوش هواییست
مگر آرام جان مبتلاییست
دل دیوانه ی من در غم تو شیداییست از ملک خاتون غزل 343
1. دل دیوانه ی من در غم تو شیداییست
دیده در کوی خیال تو جهان پیماییست
نفس باد صبا بیش معنبر بوییست از ملک خاتون غزل 344
1. نفس باد صبا بیش معنبر بوییست
این چنین نکهت جان بخش هم از گیسوییست
دیدی که آن نگار سرو برگ ما نداشت از ملک خاتون غزل 345
1. دیدی که آن نگار سرو برگ ما نداشت
دل بستد از فلان و به دست غمش گذاشت
فریاد کان نگار سرو برگ ما نداشت از ملک خاتون غزل 346
1. فریاد کان نگار سرو برگ ما نداشت
دل برد و تخم مهر رخش در جهان بکاشت