تا از دو دیده ام رخ آن از جهان ملک خاتون غزل 359
1. تا از دو دیده ام رخ آن گل عذار رفت
خواب از دو دیده وز دل تنگم قرار رفت
تا از بر من آن صنم گل از جهان ملک خاتون غزل 360
1. تا از بر من آن صنم گل عذار رفت
چون زلف بی قرار وی [از] من قرار رفت
تا دل سرگشته ام چون از جهان ملک خاتون غزل 361
1. تا دل سرگشته ام چون زلف او سودا گرفت
از بر من رفت جان و در دو زلفش جا گرفت
ز آتش بیداد که بالا از جهان ملک خاتون غزل 362
1. ز آتش بیداد که بالا گرفت
شعله ی آن در دل خارا گرفت
از سر زلفش دلم سودا از جهان ملک خاتون غزل 363
1. از سر زلفش دلم سودا گرفت
وز دو لعلش آتشی در ما گرفت
دو دیده از رخ چون آفتاب از جهان ملک خاتون غزل 364
1. دو دیده از رخ چون آفتاب آب گرفت
ترا چو بخت من ای دوست از چه خواب گرفت
دستم ز غمت نگار بگرفت از جهان ملک خاتون غزل 365
1. دستم ز غمت نگار بگرفت
از دیده و ره گذار بگرفت
از بوی گلم دماغ بگرفت از جهان ملک خاتون غزل 366
1. از بوی گلم دماغ بگرفت
زان روی دلم به باغ بگرفت
دلم برفت و سر دست آن از جهان ملک خاتون غزل 367
1. دلم برفت و سر دست آن نگار گرفت
قرار در سر آن زلف بی قرار گرفت
فریاد کان نگار دل از از جهان ملک خاتون غزل 368
1. فریاد کان نگار دل از مهر برگرفت
جور و جفا به حال دل ما ز سر گرفت
بیا که مملکت دیده ام از جهان ملک خاتون غزل 369
1. بیا که مملکت دیده ام خیال گرفت
ز صحبت شب هجران مرا ملال گرفت
آیینه ی جمال تو از آه از جهان ملک خاتون غزل 370
1. آیینه ی جمال تو از آه من گرفت
یا ناله های زار سحرگاه من گرفت