بر من خسته ز هجران چه از جهان ملک خاتون غزل 323
1. بر من خسته ز هجران چه جفاهاست که نیست
بر دل من ز فراقت چه بلاهاست که نیست
در سر زلف تو ای دوست از جهان ملک خاتون غزل 324
1. در سر زلف تو ای دوست چه شرهاست که نیست
در دهان نمکینت چه نمکهاست که نیست
مرا در درد عشقت چاره از جهان ملک خاتون غزل 325
1. مرا در درد عشقت چاره ای نیست
ترا پروای هر بیچاره ای نیست
چه کنم چون ز بخت یاری از جهان ملک خاتون غزل 326
1. چه کنم چون ز بخت یاری نیست
با منش رای سازگاری نیست
مرا ز حضرت تو دوری اختیاری از جهان ملک خاتون غزل 327
1. مرا ز حضرت تو دوری اختیاری نیست
گناه من چه همانا ز بخت یاری نیست
مرا درعشق تو خواب و از جهان ملک خاتون غزل 328
1. مرا درعشق تو خواب و خوری نیست
بجز تو در جهانم دلبری نیست
از حال پریشان من او از جهان ملک خاتون غزل 329
1. از حال پریشان من او را خبری نیست
یا هست و به دلسوختگانش نظری نیست
از حال پریشان من او از جهان ملک خاتون غزل 330
1. از حال پریشان من او را خبری نیست
یا هست و بر احوال جهانش نظری نیست
مرا در عشق جز درد دلی از جهان ملک خاتون غزل 331
1. مرا در عشق جز درد دلی نیست
چو از وصل نگارم حاصلی نیست
هیچ دلی نیست که در درد از جهان ملک خاتون غزل 332
1. هیچ دلی نیست که در درد دلارامی نیست
دل مسکین مرا در غمت آرامی نیست
جهان تا هست خالی از از جهان ملک خاتون غزل 333
1. جهان تا هست خالی از غمی نیست
به ریش خاطر او مرهمی نیست
اگرچه یار مرا هیچ مهربانی از جهان ملک خاتون غزل 334
1. اگرچه یار مرا هیچ مهربانی نیست
ورا چو من به جهان هیچ بنده جانی نیست