غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 هیچ شب نیست که در کوی غمت غوغا نیست در فراق رخ تو دیده ما دریا نیست

2 سر و جانی تو، بود جای تو در دیده ی ما از چه روی است بگو تا نظرت با ما نیست

3 شب دیجور فراق تو مرا محرم راز غیر از این مردمک دیده خون پیما نیست

4 به سر و جان تو سوگند توانم خوردن که مرا از غم رویت به جهان پروا نیست

1 به سروی راست ماند قامت دوست سهی سروست؟ یا نی قامت اوست؟

2 نه سروست و نه بالا و نه بستان بهشتست آن و طوبی بر لب جوست

3 دلم بردی و رخ پیچیدی از ما چنین کی کرد آخر دوست با دوست

4 خطا کردی جفا کردن به حالم مکن جانا که بدعهدی نه نیکوست

1 فراغتیست مرا از جهان و هرچه در اوست چه باک دارم از اندیشه‌های دشمن و دوست

2 مرا اگر چو سخن خلق در دهان گیرند غریب نیست صدف دایماً پر از لولوست

3 کسی که از بد و نیک زمانه دست بشست معینست که فارغ ز مادح و بدگوست

4 چو پاک دامنی آفتاب مشهورست چه باک اگر شب تاریک در مقابل اوست

1 دیگر دلم از دست تو فریاد زنانست دل بردی و بیچاره کنون در غم جانست

2 دل بردی و جان در صدف هجر نهادی مشکل که تو را میل به سوی دگرانست

3 بازآی و به سرچشمه ی جانم گذری کن در دیده ی ما جای چنان سرو روانست

4 نرخ زر و گوهر شده ارزان ز غم هجر بر روی چو زر اشک چو سیماب روانست

1 دیدم که آن نگار چو بر من وفاش نیست بر حال زار خسته دلان جز جفاش نیست

2 دردم به جان رسید ز هجران آن صنم یک دم نظر به سوی من مبتلاش نیست

3 من شرح اشتیاق نیارم به صد زبان گفتن که حسن روی تو را منتهاش نیست

4 بیگانه خوی دلبر ما دل ز ما ببرد قطعاً ترحمی به دل آشناش نیست

1 بر امید آنکه بینم روی دوست این چنین سرگشته ام در کوی دوست

2 با غم رویش منم از جان و دل دایماً پیوسته چون ابروی دوست

3 جان فدا بادا نسیم صبح را کاو پیامی می دهد از سوی دوست

4 همچو یعقوب ستم کش هر زمان جامه ی جان می درم بر بوی دوست

1 گرت ز صحبت ما دلبرا ملالی هست میان ما و تو ای نور دیده حالی هست

2 به جان تو که مرا در نظر نمی آید به غیر این رخ زیبا اگر جمالی هست

3 از آن نهال قدش و آن میان نازک او به جان دوست که در چشم ما خیالی هست

4 گرم به حلق چکاند ز نوش لب آبی که گوید این که جز آن در جهان زلالی هست

1 تو را از حال مسکینان خبر نیست بر آب چشم ما زانت گذر نیست

2 به زاری زارم از هجران رویت چرا او را به سوی ما نظر نیست

3 شب تاریک هجرانم بفرسود در آن شب گوییا هرگز قمر نیست

4 شب دیجور بی پایان چو زلفش ز صبح روی جانانم اثر نیست

1 به روز بازپسین و به صبحگاه الست که ذکر و نام تو همواره بر زبان منست

2 به خاک پای تو سوگند می توانم خورد که غیر باد نداریم از غمت در دست

3 ز دیده خون فراقم گشود بر رخ زرد در وصال به یک باره بر رخم دربست

4 ز پیش دیده چو برخاست سر و سیم اندام نهال قامت او در دو چشم ما بنشست

1 گر مرا میل تو باشد بی تکلّف دور نیست زآنکه در فردوس اعلی مثل تو یک حور نیست

2 نرگس شهلا اگرچه مست و شوخ و سرکشست در سرابستان جان چون چشم تو مخمور نیست

3 گرچه عاشق هست بسیارت ولی چون من یکی خسته ی دل بسته ی سرگشته ی مهجور نیست

4 ای طبیب من چو دردم را تو درمانی بگو کز چه رو آخر تو را پروای این رنجور نیست