گر بپرسی بنده ی خود از جهان ملک خاتون غزل 288
1. گر بپرسی بنده ی خود را، ز لطفت دور نیست
زانکه کس در بندگی چون بنده ات [مهجور] نیست
گر ز حال زار مسکینان از جهان ملک خاتون غزل 289
1. گر ز حال زار مسکینان بپرسی دور نیست
گرچه دلبر را غم حال من مهجور نیست
گر مرا میل تو باشد بی از جهان ملک خاتون غزل 290
1. گر مرا میل تو باشد بی تکلّف دور نیست
زآنکه در فردوس اعلی مثل تو یک حور نیست
جانا دلم ز روی تو یک از جهان ملک خاتون غزل 291
1. جانا دلم ز روی تو یک دم صبور نیست
بی روی جان فزای تو ما را حضور نیست
گر مرا به ماه رویت مهر از جهان ملک خاتون غزل 292
1. گر مرا به ماه رویت مهر باشد دور نیست
زآنکه کس را در جهان مانند تو منظور نیست
شوقم به وصل دوست نهایت از جهان ملک خاتون غزل 293
1. شوقم به وصل دوست نهایت پذیر نیست
ای دوست از وصال تو ما را گزیر نیست
یک دم مرا ز صحبت جانان از جهان ملک خاتون غزل 294
1. یک دم مرا ز صحبت جانان گزیر نیست
غیر از خیال قامت او در ضمیر نیست
دیده ز مهر روی تو یک از جهان ملک خاتون غزل 295
1. دیده ز مهر روی تو یک نفسش گزیر نیست
زآنکه چو روی خوب تو یک تن بی نظیر نیست
مرا جز عشق تو در سر هوس از جهان ملک خاتون غزل 296
1. مرا جز عشق تو در سر هوس نیست
مرا از دیدن روی تو بس نیست
تو می دانی که ما را جز از جهان ملک خاتون غزل 297
1. تو می دانی که ما را جز تو کس نیست
به عالم جز توأم فریادرس نیست
دیدم که آن نگار چو بر از جهان ملک خاتون غزل 298
1. دیدم که آن نگار چو بر من وفاش نیست
بر حال زار خسته دلان جز جفاش نیست
به درد ما بجز از وصل از جهان ملک خاتون غزل 299
1. به درد ما بجز از وصل تو دوا خوش نیست
بیا که جانی و جانم ز تن جدا خوش نیست