تا به کی جانا دلم پر از جهان ملک خاتون غزل 1371
1. تا به کی جانا دلم پر خون کنی
وز میان دیده ام بیرون کنی
دلبرا با من جفا تا از جهان ملک خاتون غزل 1372
1. دلبرا با من جفا تا کی کنی
بگذرد کار جهان تا هی کنی
تا کی از سرکشی وفا از جهان ملک خاتون غزل 1373
1. تا کی از سرکشی وفا نکنی
با من خسته جز جفا نکنی
تو خود به حال پریشان از جهان ملک خاتون غزل 1374
1. تو خود به حال پریشان ما نظر نکنی
به کنج کلبه احزان ما گذر نکنی
نه درد دلم را دوا می از جهان ملک خاتون غزل 1375
1. نه درد دلم را دوا می کنی
نه بر گفته ی خود وفا می کنی
دلبرا با ما تو لطف از جهان ملک خاتون غزل 1376
1. دلبرا با ما تو لطف بی نهایت می کنی
از درم بازآ اگر با ما عنایت می کنی
من دردمند چاره ی دردم از جهان ملک خاتون غزل 1377
1. من دردمند چاره ی دردم چه می کنی
تدبیر حال دیده پر نم چه می کنی
تا کی ای دلبر تو با از جهان ملک خاتون غزل 1378
1. تا کی ای دلبر تو با ما بی وفایی می کنی
با وجود بی وفایی دلبریایی می کنی
جانا چه شد که بنده از جهان ملک خاتون غزل 1379
1. جانا چه شد که بنده نوازی نمی کنی
ترک جفا و قلب گدازی نمی کنی
بشست از دیده شرم و از جهان ملک خاتون غزل 1380
1. بشست از دیده شرم و از حیا روی
فغان از دست آن بی شرم دلخوی
گر به چوگانم ز خود از جهان ملک خاتون غزل 1381
1. گر به چوگانم ز خود رانی چو گوی
کی بگردانم من از روی تو روی
ای صبا آخر چرا افتان از جهان ملک خاتون غزل 1382
1. ای صبا آخر چرا افتان و خیزان می روی
زود بشتاب ار به کاری سوی جانان می روی