شده ام خاک سر کوی تو از جهان ملک خاتون غزل 1395
1. شده ام خاک سر کوی تو ای سرو سهی
چه شود گر قدمی بر سر خاکم بنهی
بی وصل تو ندارد جان از جهان ملک خاتون غزل 1396
1. بی وصل تو ندارد جان با تن آشنایی
یارب چه باشد ار تو یک دم ز در درآیی
نمی یابم به درد دل از جهان ملک خاتون غزل 1397
1. نمی یابم به درد دل دوایی
ز دست جور شوخ دلربایی
گذشت حسن نگارم ز حد از جهان ملک خاتون غزل 1398
1. گذشت حسن نگارم ز حد زیبایی
نماند در دل تنگم از آن شکیبایی
بیا جانا که دردم را از جهان ملک خاتون غزل 1399
1. بیا جانا که دردم را دوایی
ز جان مشتاقتم آخر کجایی
تا کی بود دو چشمت در از جهان ملک خاتون غزل 1400
1. تا کی بود دو چشمت در عین دلربایی
وآنگه کند ز پیشم او میل بر جدایی
بتا بدمهر و سنگین از جهان ملک خاتون غزل 1401
1. بتا بدمهر و سنگین دل چرایی
چرا با وصل ما در ماجرایی
دلم شکسته چو زلف بتان از جهان ملک خاتون غزل 1402
1. دلم شکسته چو زلف بتان یغمایی
نمی کنند جهان را به وصل دارایی
بیا که با تو نداریم از جهان ملک خاتون غزل 1403
1. بیا که با تو نداریم دست بالایی
چرا به خون دل من دو دست آلایی
چنین بیگانه وش آخر از جهان ملک خاتون غزل 1404
1. چنین بیگانه وش آخر چرایی
نیاید از تو بوی آشنایی
بربود از من دل دل ربائی از جهان ملک خاتون غزل 1405
1. بربود از من دل دل ربائی
جز وصل او نیست دل را دوایی
مائیم و سر کوی تو جانا از جهان ملک خاتون غزل 1406
1. مائیم و سر کوی تو جانا و گدایی
زان روی که درد دل ما را تو دوایی