دل من درد غمت دارد از جهان ملک خاتون غزل 1347
1. دل من درد غمت دارد و تو درمانی
زآنکه باشند همه در دل و تو در جانی
...
چو حال زار من خسته از جهان ملک خاتون غزل 1348
1. چو حال زار من خسته دل تو می دانی
به شرح حال چه حاجت که در دل و جانی
...
دلم را درد و درمانی از جهان ملک خاتون غزل 1349
1. دلم را درد و درمانی مرا تو مونس جانی
من بیچاره را تا کی به درد دل برنجانی
...
تو عهدی کرده ای جانا از جهان ملک خاتون غزل 1350
1. تو عهدی کرده ای جانا که از من سر نگردانی
تویی سرو روان جان به باغ عمر ما دانی
...
دل من به دست آر اگر از جهان ملک خاتون غزل 1351
1. دل من به دست آر اگر می توانی
که جز لطف تو کس ندارم تو دانی
...
دل بدادم به تو ای دوست از جهان ملک خاتون غزل 1352
1. دل بدادم به تو ای دوست من از نادانی
تا کشیدم ز غمت این همه سرگردانی
...
فراموشت چرا شد مهربانی از جهان ملک خاتون غزل 1353
1. فراموشت چرا شد مهربانی
مگر حال من بی دل ندانی
...
نگارا چون قلم ما را از جهان ملک خاتون غزل 1354
1. نگارا چون قلم ما را به سر تا کی بگردانی
مگر حال من مسکین سرگردان نمی دانی
...
تا چند مرا جانا از از جهان ملک خاتون غزل 1355
1. تا چند مرا جانا از غمزه برنجانی
حسن خود و عشق ما گویا که نمی دانی
...
تو راست بر مه تابنده از جهان ملک خاتون غزل 1356
1. تو راست بر مه تابنده از شکر دهنی
قدی چو سرو روان سرو را ز گل بدنی
...
همچون قلم نگارا چندم از جهان ملک خاتون غزل 1357
1. همچون قلم نگارا چندم به سر دوانی
چندم به تیغ هجران از پیش خود برانی
...
جهان بگرفت باز از از جهان ملک خاتون غزل 1358
1. جهان بگرفت باز از سر جوانی
رسید ایام عیش و کامرانی
...