فدای جان منست آن نگار از جهان ملک خاتون غزل 1312
1. فدای جان منست آن نگار چون حوری
بگو چگونه توان کرد از رخش دوری
...
دل برده ای از دست من از جهان ملک خاتون غزل 1313
1. دل برده ای از دست من ای کان لطف و دلبری
بردی جفا از حد بگو تا چند خون دل خوری
...
سهی سروا چرا با ما از جهان ملک خاتون غزل 1314
1. سهی سروا چرا با ما نسازی
به خون ما بگو تا چند بازی
...
بس دولت فیروزست در از جهان ملک خاتون غزل 1315
1. بس دولت فیروزست در پای تو سربازی
گر دست دهد ما را به زین نبود بازی
...
تو تا کی با من مسکین از جهان ملک خاتون غزل 1316
1. تو تا کی با من مسکین نسازی
به زاری در غم هجرم گدازی
...
تا کی ز سر زلف تو ما از جهان ملک خاتون غزل 1317
1. تا کی ز سر زلف تو ما را ننوازی
در بوته عشقم چو زر و سیم گدازی
...
وقت آنست که بر ما نظری از جهان ملک خاتون غزل 1318
1. وقت آنست که بر ما نظری اندازی
بیش از اینم به سر بوته ی غم نگدازی
...
دلا تو با من مسکین از جهان ملک خاتون غزل 1319
1. دلا تو با من مسکین چرا نمی سازی
مگر به خون من مستمند می نازی
...
چرا تو درد دلم را دوا از جهان ملک خاتون غزل 1320
1. چرا تو درد دلم را دوا نمی سازی
نظر به عین عنایت بما نیندازی
...
چرا به کار من ناتوان از جهان ملک خاتون غزل 1321
1. چرا به کار من ناتوان نپردازی
نظر به حال اسیران خود نیندازی
...
بگفتم با صبا دزدیده از جهان ملک خاتون غزل 1322
1. بگفتم با صبا دزدیده رازی
که دارم بر رخ جانان نیازی
...