دلا تا کی چنین در زیر از جهان ملک خاتون غزل 1300
1. دلا تا کی چنین در زیر باری
سبکباری مجوی ار مرد کاری
چه خوش بادیست باد از جهان ملک خاتون غزل 1301
1. چه خوش بادیست باد نوبهاری
مگر کز زلف آن سیمین نگاری
که دارد در دو عالم از جهان ملک خاتون غزل 1302
1. که دارد در دو عالم چون تو یاری
به قد سرو سهی رخ چون نگاری
که را باشد به عالم از جهان ملک خاتون غزل 1303
1. که را باشد به عالم چون تو یاری
بتی خوش بوی خوش رو چون نگاری
حاش لله که مرا جز تو از جهان ملک خاتون غزل 1304
1. حاش لله که مرا جز تو بود دلداری
یا دلم غیر غم عشق گزیند یاری
به دردی دل گرفتارست از جهان ملک خاتون غزل 1305
1. به دردی دل گرفتارست باری
که درمان نیستش جز وصل یاری
نیست یاری به جهان از جهان ملک خاتون غزل 1306
1. نیست یاری به جهان مثل تو کس دلداری
چابکی سروقدی سیم بری عیاری
به امیدی که برآید از جهان ملک خاتون غزل 1307
1. به امیدی که برآید مه رویت سحری
یا بیابم ز نسیم سر زلفت خبری
چه باشد ار به من خسته از جهان ملک خاتون غزل 1308
1. چه باشد ار به من خسته دل کنی نظری
و یا بپرسی از حال زار من خبری
چه شود گر فکند بر من از جهان ملک خاتون غزل 1309
1. چه شود گر فکند بر من مسکین نظری
یا بپرسد ز دل سوخته خرمن خبری
الهی تو بگشا به لطفت از جهان ملک خاتون غزل 1310
1. الهی تو بگشا به لطفت دری
که منّت نمی خواهم از دیگری
که را طاقت بود بر درد از جهان ملک خاتون غزل 1311
1. که را طاقت بود بر درد دوری
که یارد کرد در آتش صبوری