یک شب به لطف از درما از جهان ملک خاتون غزل 1276
1. یک شب به لطف از درما درنیامدی
چون سرو راستی تو ز در بر نیامدی
...
تا کی ای دیده دل اندر از جهان ملک خاتون غزل 1277
1. تا کی ای دیده دل اندر رخ جانان بندی
مدّتی با غم زلف مهی اندر بندی
...
گهی بزم طرب را ساختندی از جهان ملک خاتون غزل 1278
1. گهی بزم طرب را ساختندی
گهی نرد هوس را باختندی
...
دلا خود را به مه رویی از جهان ملک خاتون غزل 1279
1. دلا خود را به مه رویی چه بندی
مرا حیران و سرگردان پسندی
...
بگو چگونه دهم شرح از جهان ملک خاتون غزل 1280
1. بگو چگونه دهم شرح آرزومندی
که گر بیان کنمت حال خویش نپسندی
...
گلبن وصل ز باغ دل ما از جهان ملک خاتون غزل 1281
1. گلبن وصل ز باغ دل ما برکندی
آتشی از لب لعلت به جهان افکندی
...
چه جرم رفت که یکباره از جهان ملک خاتون غزل 1282
1. چه جرم رفت که یکباره مهر ببریدی
چه اوفتاد که از ما عنان بپیچیدی
...
گر شبی روی چو ماه تو از جهان ملک خاتون غزل 1283
1. گر شبی روی چو ماه تو دو چشمم دیدی
کی چنین شیفته در گرد جهان گردیدی
...
به حکم آنکه مرا نیست از جهان ملک خاتون غزل 1284
1. به حکم آنکه مرا نیست در جهان یاری
ز خویشتن بترم نیست در نظر باری
...
مگر با ما سر یاری نداری از جهان ملک خاتون غزل 1285
1. مگر با ما سر یاری نداری
بگو تا کی کشم این بردباری
...
ای که ز دولت و اقبال از جهان ملک خاتون غزل 1286
1. ای که ز دولت و اقبال تو برخورداری
برخور از عمر و جوانی که تو در خور داری
...
صبا اگر به سر کوی او از جهان ملک خاتون غزل 1287
1. صبا اگر به سر کوی او گذر داری
بگو چه از بت رعنای من خبر داری
...