این دل محنت و بلا دیده از جهان ملک خاتون غزل 1240
1. این دل محنت و بلا دیده
دایم از دست خود جفا دیده
ای خیال رخ تو در دیده از جهان ملک خاتون غزل 1241
1. ای خیال رخ تو در دیده
مه ز روی تو نور دزدیده
آه از این روزگار گردیده از جهان ملک خاتون غزل 1242
1. آه از این روزگار گردیده
آه از این کار ناپسندیده
دل من از غم تو گرد جهان از جهان ملک خاتون غزل 1243
1. دل من از غم تو گرد جهان گردیده
ناکسم من به جهان چون رخ تو گردیده
ای مثل چشم مستت چشم از جهان ملک خاتون غزل 1244
1. ای مثل چشم مستت چشم فلک ندیده
نقش خیال رویت بر لوح جان کشیده
گفتم که میارید ز بازار از جهان ملک خاتون غزل 1245
1. گفتم که میارید ز بازار بنفشه
تا خود بچند از لب جوبار بنفشه
عالم همه خوش بوی شد از جهان ملک خاتون غزل 1246
1. عالم همه خوش بوی شد از بوی بنفشه
میل دل عشاق همه سوی بنفشه
در سر مرا ز عشقش سودا از جهان ملک خاتون غزل 1247
1. در سر مرا ز عشقش سودا بود همیشه
در دل مرا ز شوقش غوغا بود همیشه
فریاد ز جور این زمانه از جهان ملک خاتون غزل 1248
1. فریاد ز جور این زمانه
وز دست جفای آن یگانه
دو دیده بر سر راهت از جهان ملک خاتون غزل 1249
1. دو دیده بر سر راهت نهاده ام بازآی
بلا و غصّه ازین بیش بر جهان مفزای
آن چه زلفست آن که باز از جهان ملک خاتون غزل 1250
1. آن چه زلفست آن که باز از قهر تابش داده‌ای
وآن چه نرگس‌های مستست آن که خوابش داده‌ای
بازم از سودای زلفت از جهان ملک خاتون غزل 1251
1. بازم از سودای زلفت مست و شیدا کرده‌ای
بازم اندر دیدهٔ بینا تو مأوا کرده‌ای