ای مرا از یاد خود بگذاشته از ملک خاتون غزل 1228
1. ای مرا از یاد خود بگذاشته
مهربانی از میان برداشته
نگران خم ابروی توام پیوسته از ملک خاتون غزل 1229
1. نگران خم ابروی توام پیوسته
دیده جان به جمال رخ تو در بسته
پیش قد تو سهی سرو ز پا افتاده از ملک خاتون غزل 1230
1. پیش قد تو سهی سرو ز پا افتاده
گل ز شرم رخت ای جان به حیا افتاده
آتش مهر توأم در دل و جان افتاده از ملک خاتون غزل 1231
1. آتش مهر توأم در دل و جان افتاده
جان ز هستی خود ای جان به گمان افتاده
جان در غم فراقت دل بر بلا نهاده از ملک خاتون غزل 1232
1. جان در غم فراقت دل بر بلا نهاده
مرغ دل ضعیفم در قیدت اوفتاده
ای ما جهان و جان را بر باد عشق داده از ملک خاتون غزل 1233
1. ای ما جهان و جان را بر باد عشق داده
وز دیده در فراقت صد جوی خون گشاده
ماهتابی هست و ابرش دست پیرامن زده از ملک خاتون غزل 1234
1. ماهتابی هست و ابرش دست پیرامن زده
در فراقش دست دل هرکس به پیراهن زده
تا غمت همچو الف در دل ما جا کرده از ملک خاتون غزل 1235
1. تا غمت همچو الف در دل ما جا کرده
دل ما ترک هوای غم هر جا کرده
ای سلاطین جهان پیش رخت بنده شده از ملک خاتون غزل 1236
1. ای سلاطین جهان پیش رخت بنده شده
وز دم عیسویت جان جهان زنده شده
به بوی زلف خودم دلبرا به باد مده از ملک خاتون غزل 1237
1. به بوی زلف خودم دلبرا به باد مده
وفا و عهد من خسته را ز یاد مده
بنفشه چون سر زلف بتان سر افکنده از ملک خاتون غزل 1238
1. بنفشه چون سر زلف بتان سر افکنده
به پیش زلف تو نرگس ز جان شده بنده
تو را لبیست نگارا چو غنچه پرخنده از ملک خاتون غزل 1239
1. تو را لبیست نگارا چو غنچه پرخنده
مرا سریست چو نرگس به پیش افکنده