بدو گفت این خود نشاید شنود از ایرانشهر کوش‌نامه 351
1. بدو گفت این خود نشاید شنود
خداوند را ره ندانم نمود
ز گفتار او کوش شد شادمان از ایرانشهر کوش‌نامه 352
1. ز گفتار او کوش شد شادمان
فرود آمد از اسب هم در زمان
وزآن پس بدان راه دانش نمود از ایرانشهر کوش‌نامه 353
1. وزآن پس بدان راه دانش نمود
ز دانش دلش روشنایی فزود
بدو گفت خواهی که از نزد من از ایرانشهر کوش‌نامه 354
1. بدو گفت خواهی که از نزد من
کنون بازگردی از آن انجمن
چو گیتی سیه گشت همرنگ دود از ایرانشهر کوش‌نامه 355
1. چو گیتی سیه گشت همرنگ دود
ستاره یکی روشن او را نمود
شب آمد، درآمد به اسب سمند از ایرانشهر کوش‌نامه 356
1. شب آمد، درآمد به اسب سمند
دو دیده به روشن ستاره فگند
وزآن پس بتان را بدان چهره کرد از ایرانشهر کوش‌نامه 357
1. وزآن پس بتان را بدان چهره کرد
که فرزانه او را از آن بهره کرد
مگر شاه جابلق کاو نامه ای از ایرانشهر کوش‌نامه 358
1. مگر شاه جابلق کاو نامه ای
فرستاد بر دست خود کامه ای
چو کوش جهاندیده نامه بخواند از ایرانشهر کوش‌نامه 359
1. چو کوش جهاندیده نامه بخواند
همان گه سپه را بدان مرز راند
چو برگشتن آراست شاه و سپاه از ایرانشهر کوش‌نامه 360
1. چو برگشتن آراست شاه و سپاه
زمین را ببوسید جابلق شاه
یکی کرد صندوق رویین بساخت از ایرانشهر کوش‌نامه 361
1. یکی کرد صندوق رویین بساخت
دگر نغز فوّاره ای برفراخت
به راه بیابان به جایی رسید از ایرانشهر کوش‌نامه 362
1. به راه بیابان به جایی رسید
که آبی که بود ایستاده بدید