تو میگوئی که آدم از اقبال لاهوری پیام مشرق 96
1. تو میگوئی که آدم خاکزاد است
اسیر عالم کون و فساد است
دل بیباک را ضرغام از اقبال لاهوری پیام مشرق 97
1. دل بیباک را ضرغام رنگ است
دل ترسنده را آهو پلنگ است
ندانم باده ام یا از اقبال لاهوری پیام مشرق 98
1. ندانم باده ام یا ساغرم من
گهر در دامنم یا گوهرم من
تو گوئی طایر ما از اقبال لاهوری پیام مشرق 99
1. تو گوئی طایر ما زیر دام است
پریدن بر پر و بالش حرام است
چسان زاید تمنا از اقبال لاهوری پیام مشرق 100
1. چسان زاید تمنا در دل ما
چسان سوزد چراغ منزل ما
چو در جنت خرامیدم از اقبال لاهوری پیام مشرق 101
1. چو در جنت خرامیدم پس از مرگ
به چشمم این زمین و آسمان بود
جهان ما که جز انگاره از اقبال لاهوری پیام مشرق 102
1. جهان ما که جز انگاره ئی نیست
اسیر انقلاب صبح و شام است
چسان ای آفتاب از اقبال لاهوری پیام مشرق 103
1. چسان ای آفتاب آسمان گرد
باین دوری به چشم من در آئی
تراش از تیشهٔ از اقبال لاهوری پیام مشرق 104
1. تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش
براه دیگران رفتن عذاب است
بمنزل رهرو دل از اقبال لاهوری پیام مشرق 105
1. بمنزل رهرو دل در نسازد
به آب و آتش و گل در نسازد
بیا با شاهد فطرت از اقبال لاهوری پیام مشرق 106
1. بیا با شاهد فطرت نظر باز
چرا در گوشهٔ خلوت گزینی
میان آب و گل خلوت از اقبال لاهوری پیام مشرق 107
1. میان آب و گل خلوت گزیدم
ز افلاطون و فارابی بریدم