پیام مشرق اقبال لاهوری

1 میان لاله و گل آشیان گیر ز مرغ نغمه خوان درس فغان گیر

2 اگر از ناتوانی گشته ئی پیر نصیبی از شباب این جهان گیر

1 از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را کاتش زد از نگاهی یک شهر آرزو را

2 این نکته را شناسد آندل که دردمند است من گرچه توبه گفتم نشکسته ام سبو را

3 ای بلبل از وفایش صد بار با تو گفتم تو در کنار گیری باز این رمیده بو را

4 رمز حیات جوئی جز در تپش نیابی در قلزم آرمیدن ننگ است آب جو را

1 میان آب و گل خلوت گزیدم ز افلاطون و فارابی بریدم

2 نکردم از کسی دریوزهٔ چشم جهان را جز به چشم خود ندیدم

1 وفا ناآشنا بیگانه خو بود نگاهش بیقرار از جستجو بود

2 چو دید او را پرید از سینهٔ من ندانستم که دست آموز او بود

1 به گوشم آمد از خاک مزاری که در زیر زمین هم میتوان زیست

2 نفس دارد ولیکن جان ندارد کسی کو بر مراد دیگران زیست

1 هنوز از بند آب و گل نرستی تو گوئی رومی و افغانیم من

2 من اول آدم بی رنگ و بویم از آن پس هندی و تورانیم من

1 چو تاب از خود بگیرد قطرهٔ آب میان صد گهر یک دانه گردد

2 به بزم همنوایان آنچنان زی که گلشن بر تو خلوت خانه گردد

1 خورشید بدامانم انجم به گریبانم در من نگری هیچم در خود نگری جانم

2 در شهر و بیابانم در کاخ و شبستانم من دردم و درمانم ، من عیش فراوانم

3 چنگیزی و تیموری ، مشتی ز غبار من هنگامهٔ افرنگی یک جسته شرار من

4 انسان و جهان او از نقش و نگار من خون جگر مردان، سامان بهار من

1 مشو ای غنچهٔ نورسته دلگیر ازین بستان سرا دیگر چه خواهی

2 لب جو، بزم گل، مرغ چمن سیر صبا ، شبنم ، نوای صبحگاهی

1 ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم هیچ نه معلوم شد آه که من چیستم

2 موج ز خود رفته ئی تیز خرامید و گفت هستم اگر میروم گر نروم نیستم