پیام مشرق اقبال لاهوری

1 شهید ناز او بزم وجود است نیاز اندر نهاد هست و بود است

2 نمی بینی که از مهر فلک تاب به سیمای سحر داغ سجود است

1 خرد گفت او بچشم اندر نگنجد نگاه شوق در امید و بیم است

2 نمیگردد کهن افسانهٔ طور که در هر دل تمنای کلیم است

1 عقلی که جهان سوزد یک جلوهٔ بی‌باکش از عشق بیاموزد آیین جهان‌تابی

2 عشق است که در جانت هر کیفیت انگیزد از تاب و تب رومی تا حیرت فارابی

3 این حرف نشاط‌آور می‌گویم و می‌رقصم از عشق دل آساید با این همه بی‌تابی

4 هر معنی پیچیده در حرف نمی‌گنجد یک لحظه به دل در شو شاید که تو دریابی

1 به برگ لاله رنگ آمیزی عشق به جان ما بلا انگیزی عشق

2 اگر این خاکدان را واشگافی درونش بنگری خونریزی عشق

1 شنیدم کرمک شبتاب می گفت نه آن مورم که کس نالد ز نیشم

2 توان بی منت بیگانگان سوخت نپنداری که من پروانه کیشم

3 اگر شب تیره تر از چشم آهوست خود افروزم چراغ راه خویشم

1 خرد بر چهرهٔ تو پرده ها بافت نگاهی تشنهٔ دیدار دارم

2 در افتد هر زمان اندیشه با شوق چه آشوب افکنی در جان زارم

1 دوش در میکده ترسا بچه باده فروش گفت از من سخنی دار چو آویزه بگوش

2 مشرب باده گساران کهن این بود است که تو از میکده خیزی همه مستی همه هوش

3 من نگویم که فروبند لب از نکتهٔ شوق ادب از دست مده باده به اندازه بنوش

4 گرد راهیم ولی ذوق طلب جوهر ماست بندگی با همه جبروت خدائی مفروش

1 به شبنم غنچهٔ نورسته می گفت نگاه ما چمن زادان رسا نیست

2 در آن پهنا که صد خورشید دارد تمیز پست و بالا هست یا نیست

1 سحر می گفت بلبل باغبان را درین گل جز نهال غم نگیرد

2 به پیری میرسد خار بیابان ولی گل چون جوان گردد بمیرد

1 به بحر رفتم و گفتم به موج بیتابی همیشه در طلب استی چه مشکلی داری؟

2 هزار لولوی لالاست در گریبانت درون سینه چو من گوهر دلی داری؟

3 به کوه رفتم و پرسیدم این چه بیدردیست؟ رسد بگوش تو آه و فغان غم زده ئی

4 اگر به سنگ تو لعلی ز قطرهٔ خونست یکی در آبه سخن با من ستم زده ئی