پیام مشرق اقبال لاهوری

خدا: ,

2 جهان را ز یک آب و گل آفریدم تو ایران و تاتار و زنگ آفریدی

3 من از خاک پولاد ناب آفریدم تو شمشیر و تیر و تفنگ آفریدی

4 تبر آفریدی نهال چمن را قفس ساختی طایر نغمه زن را

1 نماید آنچه هست این وادی گل درون لالهٔ آتش بجان چیست

2 بچشم ما چمن یک موج رنگ است که می داند به چشم بلبلان چیست؟

1 دمادم نقش های تازه ریزد بیک صورت قرار زندگی نیست

2 اگر امروز تو تصویر دوش است بخاک تو شرار زندگی نیست

1 خرد زنجیری امروز و دوش است پرستار بتان چشم و گوش است

2 صنم در آستین پوشیده دارد برهمن زادهٔ زنار پوش است

1 مرا معنی تازه ئی مدعاست اگر گفته را باز گویم رواست

2 «یکی قطره باران ز ابری چکید خجل شد چو پهنای دریا بدید

3 که جائی که دریاست من کیستم؟ گر او هست حقا که من نیستم»

4 ولیکن ز دریا برآمد خروش ز شرم تنک مایگی رو مپوش

1 طارق چو بر کناررهٔ اندلس سفینه سوخت گفتند کار تو به نگاه خرد خطاست

2 دوریم از سواد وطن باز چون رسیم ترک سبب ز روی شریعت کجا رواست

3 خندید و دست خویش بشمشیر برد و گفت هر ملک ملک ماست که ملک خدای ماست

1 زیان بینی ز سیر بوستانم اگر جانت شهید جستجو نیست

2 نمایم آنچه هست اندر رگ گل بهار من طلسم رنگ و بو نیست

1 چو در جنت خرامیدم پس از مرگ به چشمم این زمین و آسمان بود

2 شکی با جان حیرانم در آویخت جهان بود آن که تصویر جهان بود

1 می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر رست از یک بند تا افتاد در بندی دگر

2 بر سر بام آ ، نقاب از چهره بیباکانه کش نیست در کوی تو چون من آرزومندی دگر

3 بسکه غیرت میبرم از دیدهٔ بینای خویش از نگه بافم به رخسار تو رو بندی دگر

4 یک نگه یک خندهٔ دزدیده یک تابنده اشک بهر پیمان محبت نیست سوگندی دگر

1 هست این میکده و دعوت عام است اینجا قسمت باده به اندازهٔ جام است اینجا

2 حرف آن راز که بیگانهٔ صوت است هنوز از لب جام چکید است و کلام است اینجا

3 نشه از حال بگیرند و گذشتند ز قال نکتهٔ فلسفه درد ته جام است اینجا

4 ما درین ره نفس دهر برانداخته ایم آفتاب سحر او لب بام است اینجا