پیام مشرق اقبال لاهوری

1 به مرغان چمن همداستانم زبان غنچه های بی زبانم

2 چو میرم با صبا خاکم بیامیز که جز طوف گلان کاری ندانم

1 نماید آنچه هست این وادی گل درون لالهٔ آتش بجان چیست

2 بچشم ما چمن یک موج رنگ است که می داند به چشم بلبلان چیست؟

1 تو خورشیدی و من سیارهٔ تو سراپا نورم از نظارهٔ تو

2 ز آغوش تو دورم ناتمامم تو قرآنی و من سی پارهٔ تو

1 خیال او درون دیده خوشتر غمش افزوده جان کاهیده خوشتر

2 مرا صاحبدلی این نکته آموخت ز منزل جادهٔ پیچیده خوشتر

1 دماغم کافر زنار دار است بتان را بنده و پروردگار است

2 دلم را بین که نالد از غم عشق ترا با دین و آئینم چه کار است

1 صنوبر بندهٔ آزادهٔ او فروغ روی گل از بادهٔ او

2 حریمش آفتاب و ماه و انجم دل آدم در نگشادهٔ او

1 ز انجم تا به انجم صد جهان بود خرد هر جا که پر زد آسمان بود

2 ولیکن چون بخود نگریستم من کران بیکران در من نهان بود

1 بپای خود مزن زنجیر تقدیر ته این گنبد گردان رهی هست

2 اگر باور نداری خیز و دریاب که چون پا وا کنی جولانگهی هست

1 دل من در طلسم خود اسیر است جهان از پرتو او تاب گیر است

2 مپرس از صبح و شامم ز آفتابی که پیش روزگار من پریر است

1 نوا در ساز جان از زخمهٔ تو چسان در جانی و از جان برونی

2 چراغم ، با تو سوزم بی تو میرم تو ای بیچون من بی من چگونی