پیام مشرق اقبال لاهوری

1 خرد بر چهرهٔ تو پرده ها بافت نگاهی تشنهٔ دیدار دارم

2 در افتد هر زمان اندیشه با شوق چه آشوب افکنی در جان زارم

1 دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ ز بیمش زرد مانند زریری

2 به خود باز آ خودی را پخته تر گیر اگر گیری ، پس از مردن نمیری

1 ز پیوند تن و جانم چه پرسی به دام چند و چون در می نیایم

2 دم آشفته ام در پیچ و تابم چو از آغوش نی خیزم نوایم

1 مرا فرمود پیر نکته دانی هر امروز تو از فردا پیام است

2 دل از خوبان بی پروا نگهدار حریمش جز به او دادن حرام است

1 ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟ ضمیر ما به آیاتش دلیل است

2 خرد آتش فروزد دل بسوزد همین تفسیر نمرود و خلیل است

1 من از بود و نبود خود خموشم اگر گویم که هستم خود پرستم

2 ولیکن این نوای ساده کیست کسی در سینه می گوید که هستم

1 ز من با شاعر رنگین بیان گوی چه سود از سوز اگر چون لاله سوزی

2 نه خود را می گدازی ز آتش خویش نه شام دردمندی بر فروزی

1 ز خوب و زشت تو ناآشنایم عیارش کرده ئی سود و زیان را

2 درین محفل ز من تنها تری نیست به چشم دیگری بینم جهان را

1 تو ای شیخ حرم شاید ندانی جهان عشق را هم محشری هست

2 گناه و نامه و میزان ندارد نه او را مسلمی نی کافری هست

1 چو تاب از خود بگیرد قطرهٔ آب میان صد گهر یک دانه گردد

2 به بزم همنوایان آنچنان زی که گلشن بر تو خلوت خانه گردد