پیام مشرق اقبال لاهوری

1 بحرف اندر نگیری لامکانرا درون خود نگر این نکته پیداست

2 به تن جان آنچنان دارد نشیمن که نتوان گفت اینجا نیست آنجاست

1 دوام ما ز سوز ناتمام است چو ماهی جز تپش بر ما حرام است

2 مجو ساحل که در آغوش ساحل تپید یک دم و مرگ دوام است

1 بهل افسانهٔ آن پا چراغی حدیث سوز او آزار گوش است

2 من آن پروانه را پروانه دانم که جانش سخت کوش و شعله نوش است

1 شبی زار نالید ابر بهار که این زندگی گریهٔ پیهم است

2 درخشید برق سبک سیر و گفت خطا کرده ئی خندهٔ یکدم است

3 ندانم به گلشن که برد این خبر سخنها میان گل و شبنم است

1 کرا جوئی چرا در پیچ و تابی که او پیداست تو زیر نقابی

2 تلاش او کنی جز خود نبینی تلاش خود کنی جز او نیابی

1 فکرم چو به جستجو قدم زد در دیر شد و در حرم زد

2 در دشت طلب بسی دویدم دامن چون گرد باد چیدم

3 پویان بی خضر سوی منزل بر دوش خیال بسته محمل

4 جویای می و شکسته جامی چون صبح به باد چیده دامی

1 کجا این روزگاری شیشه بازی بهشت این گنبد گردان ندارد

2 ندیده درد زندان یوسف او زلیخایش دل نالان ندارد

3 خلیل او حریف آتشی نیست کلیمش یک شرر در جان ندارد

4 به صرصر در نیفتد زورق او خطر از لطمهٔ طوفان ندارد

1 گل رعنا چو من در مشکلی هست گرفتار طلسم محفلی هست

2 زبان برگ او گویا نکردند ولی در سینهٔ چاکش دلی هست

1 جهان یارب چه خوش هنگامه دارد همه را مست یک پیمانه کردی

2 نگه را با نگه آمیز دادی دل از دل جان ز جان بیگانه کردی

1 دلیل منزل شوقم به دامنم آویز شرر ز آتش نابم بخاک خویش آمیز

2 عروس لاله برون آمد از سراچه ناز بیا که جان تو سوزم ز حرف شوق انگیز

3 بهر زمانه به اسلوب تازه میگویند حکایت غم فرهاد و عشرت پرویز

4 اگرچه زادهٔ هندم فروغ چشم من است۔ ز خاک پاک بخارا و کابل و تبریز