پیام مشرق اقبال لاهوری

1 دل من رازدان جسم و جان است نپنداری اجل بر من گران است

2 چه غم گر یک جهان گم شد ز چشمم هنوز اندر ضمیرم صد جهان است

1 دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ ز بیمش زرد مانند زریری

2 به خود باز آ خودی را پخته تر گیر اگر گیری ، پس از مردن نمیری

1 مپرس از عشق و از نیرنگی عشق بهر رنگی که خواهی سر بر آرد

2 درون سینه بیش از نقطه ئی نیست چو آید بر زبان پایان ندارد

1 بجان من که جان نقش تن انگیخت هوای جلوه این گل را دو رو کرد

2 هزاران شیوه دارد جان بیتاب بدن گردد چو با یک شیوه خو کرد

1 من ای دانشوران در پیچ و تابم خرد را فهم این معنی محال است

2 چسان در مشت خاکی تن زند دل که دل دشت غزالان خیال است

1 دلا نارائی پروانه تا کی نگیری شیوهٔ مردانه تا کی

2 یکی خود را به سوز خویشتن سوز طواف آتش بیگانه تا کی

1 زمین خاک در میخانهٔ ما فلک یک گردش پیمانهٔ ما

2 حدیث سوز و ساز ما دراز است جهان دیباچه افسانه ما

1 نه من بر مرکب ختلی سوارم نه از وابستگان شهریارم

2 مرا ای همنشین دولت همین بس چوکاوم سینه را لعلی بر آرم

1 هوای فرودین در گلستان میخانه می‌سازد سبو از غنچه می‌ریزد ز گل پیمانه می‌سازد

2 محبت چون تمام افتد رقابت از میان خیزد به طوف شعله‌ای پروانه با پروانه می‌سازد

3 به ساز زندگی سوزی به سوز زندگی سازی چه بی‌دردانه می‌سوزد چه بی‌تابانه می‌سازد

4 تنش از سایهٔ بال تذروی لرزه می‌گیرد چو شاهین زادهٔ اندر قفس با دانه می‌سازد

1 نه هر کس از محبت مایه دار است نه با هر کس محبت سازگار است

2 بروید لاله با داغ جگر تاب دل لعل بدخشان بی شرار است