پیام مشرق اقبال لاهوری

1 سحر می گفت بلبل باغبان را درین گل جز نهال غم نگیرد

2 به پیری میرسد خار بیابان ولی گل چون جوان گردد بمیرد

1 جهان ما که نابود است بودش زیان توام همی زاید بسودش

2 کهن را نو کن و طرح دگر ریز دل ما بر نتابد دیر و زودش

1 نوای عشق را ساز است آدم کشاید راز و خود رازست آدم

2 جهان او آفرید این خوبتر ساخت مگر با ایزد انباز است آدم

1 نه من انجام و نی آغاز جویم همه رازم جهان راز جویم

2 گر از روی حقیقت پرده گیرند همان بوک و مگر را باز جویم

1 دلا نارائی پروانه تا کی نگیری شیوهٔ مردانه تا کی

2 یکی خود را به سوز خویشتن سوز طواف آتش بیگانه تا کی

1 تنی پیدا کن از مشت غباری تنی محکم تر از سنگین حصاری

2 درون او دل درد آشنائی چو جوئی در کنار کوهساری

1 ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت جهانی از ارم زیبا تری ساخت

2 ولی ساقی به آن آتش که دارد ز خاک من جهان دیگری ساخت

1 به یزدان روز محشر برهمن گفت فروغ زندگی تاب شرر بود

2 ولیکن گر نرنجی با تو گویم صنم از آدمی پاینده تر بود

1 گذشتی تیز گام ای اختر صبح مگر از خواب ما بیزار رفتی

2 من از ناآگهی گم کرده راهم تو بیدار آمدی بیدار رفتی

1 تهی از های و هو میخانه بودی گل ما از شرر بیگانه بودی

2 نبودی عشق و این هنگامهٔ عشق اگر دل چون خرد فرزانه بودی