پیام مشرق اقبال لاهوری

1 ز پیش من جهان رنگ و بو رفت زمین و آسمان و چار سو رفت

2 تو رفتی ای دل از هنگامهٔ او و یا از خلوت آباد تو او رفت

1 شنیدم کوکبی با کوکبی گفت که در بحریم و پیدا ساحلی نیست

2 سفر اندر سرشت ما نهادند ولی این کاروان را منزلی نیست

3 اگر انجم همانستی که بود است ازین دیرینه تابی ها چه سود است

4 گرفتار کمند روزگاریم خوشا آنکس که محروم وجود است

1 به یزدان روز محشر برهمن گفت فروغ زندگی تاب شرر بود

2 ولیکن گر نرنجی با تو گویم صنم از آدمی پاینده تر بود

1 جهان ما که پایانی ندارد چو ماهی در یم ایام غرق است

2 یکی بر دل نظر وا کن که بینی یم ایام در یک جام غرق است

1 دل من ای دل من ایدل من یم من کشتی من ساحل من

2 چو شبنم بر سر خاکم چکیدی و یا چون غنچه رستی از گل من

1 ای امیر کامگار ای شهریار نوجوان و مثل پیران پخته کار

2 چشم تو از پردگیهای محرم است دل میان سینه ات جام جم است

3 عزم تو پاینده چون کهسار تو حزم تو آسان کند دشوار تو

4 همت تو چون خیال من بلند ملت صد پاره را شیرازه بند

1 زمانه باز برافروخت آتش نمرود که آشکار شود جوهر مسلمانی

2 بیا که پرده ز داغ جگر بر اندازیم که آفتاب جهانگیر شد ز عریانی

3 هزار نکته زدی پیش دلبران فرنگ گداختی صنمان را به علم برهانی

4 خبر ز شهر سلیمی بده حجازی را شرار شوق فشان در ضمیر تورانی

1 ندانم باده ام یا ساغرم من گهر در دامنم یا گوهرم من

2 چنان بینم چو بر دل دیده بندم که جانم دیگر است و دیگرم من

1 بیا با شاهد فطرت نظر باز چرا در گوشهٔ خلوت گزینی

2 ترا حق داد چشم پاک بینی که از نورش نگاهی آفرینی

1 دل من بی قرار آرزوئی درون سینهٔ من های و هوئی

2 سخن ای همنشین از من چه خواهی که من با خویش دارم گفتگوئی