پیام مشرق اقبال لاهوری

1 دماغم کافر زنار دار است بتان را بنده و پروردگار است

2 دلم را بین که نالد از غم عشق ترا با دین و آئینم چه کار است

1 مرا روزی گل افسرده ئی گفت نمود ما چو پرواز شرار است

2 دلم بر محنت نقش آفرین سوخت که نقش کلک او ناپایدار است

1 عجم بحریست ناپیدا کناری که در وی گوهر الماس رنگ است

2 ولیکن من نرانم کشتی خویش به دریائی که موجش بی نهنگ است

1 شنیدم که در پارس مرد گزین ادا فهم رمز آشنا نکته بین

2 بسی سختی از جان کنی دید و مرد بر آشفت و جان شکوه لبریز برد

3 به نالش در آمد به یزدان پاک که دارم دلی از اجل چاک چاک

4 کمالی ندارد به این یک فنی نداند فن تازهٔ جان کنی

1 تو دانی که بازان ز یک جوهرند دل شیر دارند و مشت پرند

2 نکو شیوه و پخته تدبیر باش جسور و غیور و کلان گیر باش

3 میامیز با کبک و تورنگ و ساز مگر اینکه داری هوای شکار

4 چه قومی فرو مایهٔ ترسناک کند پاک منقار خود را به خاک

1 غزالی با غزالی درد دل گفت ازین پس در حرم گیرم کنامی

2 بصحرا صید بندان در کمین اند بکام آهو ان صبحی نه شامی

3 امان از فتنهٔ صیاد خواهم دلی ز اندیشه ها آزاد خواهم

4 رفیقش گفت ای یار خردمند اگر خواهی حیات اندر خطر زی

1 آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق پیش از نمود بلبل و پروانه می تپید

2 افزونترم ز مهر و بهر ذره تن زنم گردون شرار خویش ز تاب من آفرید

3 در سینه چمن چو نفس کردم آشیان یک شاخ نازک از ته خاکم چو نم کشید

4 سوزم ربود و گفت یکی در برم بایست لیکن دل ستم زدهٔ من نیارمید

1 حکیمان گرچه صد پیکر شکستند مقیم سومنات بود و هستند

2 چسان افرشته و یزدان بگیرند هنوز آدم به فتراکی نبستند

1 جهان مشت گل و دل حاصل اوست همین یک قطرهٔ خون مشکل اوست

2 نگاه ما دو بین افتاد ورنه جهان هر کسی اندر دل اوست

1 ندانی که یزدان دیرینه بود بسی دید و سنجید و بست و گشود

2 ز ما سینه چاکان این تیره خاک شنید است صد نالهٔ درد ناک

3 بسی همچو شبیر در خون نشست نه یک ناله از سینهٔ او گسست

4 نه از گریهٔ پیر کنعان تپید نه از درد ایوب آهی کشید