پیام مشرق اقبال لاهوری

1 چسان زاید تمنا در دل ما چسان سوزد چراغ منزل ما

2 بچشم ما که می بیند چه بیند چسان گنجید دل اندر گل ما

1 چو در جنت خرامیدم پس از مرگ به چشمم این زمین و آسمان بود

2 شکی با جان حیرانم در آویخت جهان بود آن که تصویر جهان بود

1 جهان ما که جز انگاره ئی نیست اسیر انقلاب صبح و شام است

2 ز سوهان قضا هموار گردد هنوز این پیکر گل ناتمام است

1 چسان ای آفتاب آسمان گرد باین دوری به چشم من در آئی

2 بخاکی واصل و از خاکدان دور تو ای مژگان گسل آخر کجائی

1 تراش از تیشهٔ خود جادهٔ خویش براه دیگران رفتن عذاب است

2 گر از دست تو کار نادر آید گناهی هم اگر باشد ثواب است

1 بمنزل رهرو دل در نسازد به آب و آتش و گل در نسازد

2 نپنداری که در تن آرمید است که این دریا به ساحل در نسازد

1 بیا با شاهد فطرت نظر باز چرا در گوشهٔ خلوت گزینی

2 ترا حق داد چشم پاک بینی که از نورش نگاهی آفرینی

1 میان آب و گل خلوت گزیدم ز افلاطون و فارابی بریدم

2 نکردم از کسی دریوزهٔ چشم جهان را جز به چشم خود ندیدم

1 ز آغاز خودی کس را خبر نیست خودی در حلقهٔ شام و سحر نیست

2 ز خضر این نکتهٔ نادر شنیدم که بحر از موج خود دیرینه تر نیست

1 دلا رمز حیات از غنچه دریاب حقیقت در مجازش بی حجاب است

2 ز خاک تیره میروید ولیکن نگاهش بر شعاع آفتاب است