پیام مشرق اقبال لاهوری

1 ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟ ضمیر ما به آیاتش دلیل است

2 خرد آتش فروزد دل بسوزد همین تفسیر نمرود و خلیل است

1 فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه این جلوت جانانه آن خلوت جانانه

2 شادم که مزار من در کوی حرم بستند راهی ز مژه کاوم از کعبه به بتخانه

3 از بزم جهان خوشتر از حور جنان خوشتر یک همدم فرزانه وز باده دو پیمانه

4 هر کس نگهی دارد هر کس سخنی دارد در بزم تو می خیزد افسانه ز افسانه

1 خرد کرپاس را زرینه سازد کمالش سنگ را آئینه سازد

2 نوای شاعر جادو نگاری ز نیش زندگی نوشینه سازد

1 بوعلی اندر غبار ناقه گم دست رومی پردهٔ محمل گرفت

2 این فرو تر رفت و تا گوهر رسید آن بگردابی چو خس منزل گرفت

3 حق اگر سوزی ندارد حکمت است شعر میگردد چو سوز از دل گرفت

1 مگو از مدعای زندگانی ترا بر شیوه های او نگه نیست

2 من از ذوق سفر آنگونه مستم که منزل پیش من جز سنگ ره نیست

1 بیار باده که گردون بکام ما گردید مثال غنچه نواها ز شاخسار دمید

2 خورم بیاد تنک نوشی امام حرم که جز به صحبت یاران رازدان نچشید

3 فزون قبیلهٔ آن پخته کار باد که گفت چراغ راه حیات است جلوهٔ امید

4 نوا ز حوصلهٔ دوستان بلند تر است غزل سرا شدم آنجا که هیچکس نشنید

1 نوا مستانه در محفل زدم من شرار زندگی بر گل زدم من

2 دل از نور خرد کردم ضیا گیر خرد را بر عیار دل زدم من

1 تو میگوئی که آدم خاکزاد است اسیر عالم کون و فساد است

2 ولی فطرت ز اعجازی که دارد بنای بحر بر جویش نهاد است

1 مرنج از برهمن ای واعظ شهر گر از ما سجده ئی پیش بتان خواست

2 خدای ما که خود صورتگری کرد بتی را سجده ئی از قدسیان خواست

1 اگر در مشت خاک تو نهادند دل صد پارهٔ خونابه باری

2 ز ابر نو بهاران گریه آموز که از اشک تو روید لاله زاری