پیام مشرق اقبال لاهوری

1 حکیمان گرچه صد پیکر شکستند مقیم سومنات بود و هستند

2 چسان افرشته و یزدان بگیرند هنوز آدم به فتراکی نبستند

1 جهانها روید از مشت گل من بیا سرمایه گیر از حاصل من

2 غلط کردی ره سر منزل دوست دمی گم شو به صحرای دل من

1 هزاران سال با فطرت نشستم به او پیوستم و از خود گسستم

2 ولیکن سر گذشتم این دو حرفست تراشیدم ، پرستیدم ، شکستم

1 به پهنای ازل پر می گشودم ز بند آب و گل بیگانه بودم

2 بچشم تو بهای من بلند است که آوردی ببازار وجودم

1 درونم جلوهٔ افکار این چیست؟ برون من همه اسرار این چیست

2 بفرما ای حکیم نکته پرداز بدن آسوده ، جان سیار ، این چیست؟

1 بخود نازم گدای بی نیازم تپم ، سوزم ، گدازم، نی نوازم

2 ترا از نغمه در آتش نشاندم سکندر فطرتم ، آئینه سازم

1 اگر آگاهی از کیف و کم خویش یمی تعمیر کن از شبنم خویش

2 دلا دریوزهٔ مهتاب تا کی شب خود را برافروز از دم خویش

1 چه غم داری ، حیات دل ز دم نیست که دل در حلقه بود و عدم نیست

2 مخور ای کم نظر اندیشهٔ مرگ اگر دم رفت دل باقی است غم نیست

1 تو ای دل تا نشینی در کنارم ز تشریف شهان خوشتر گلیمم

2 درون سینه ام باشی پس از مرگ من از دست تو در امید و بیمم

1 ز من گو صوفیان با صفا را خدا جویان معنی آشنا را

2 غلام همت آن خود پرستم که با نور خودی بیند خدا را