حوری به کنج گلشن از اقبال لاهوری پیام مشرق 168
1. حوری به کنج گلشن جنت تپید و گفت
ما را کسی ز آنسوی گردون خبر نداد
خورشید بدامانم از اقبال لاهوری پیام مشرق 169
1. خورشید بدامانم انجم به گریبانم
در من نگری هیچم در خود نگری جانم
گمان مبر که به از اقبال لاهوری پیام مشرق 170
1. گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است
شنیدم کوکبی با از اقبال لاهوری پیام مشرق 171
1. شنیدم کوکبی با کوکبی گفت
که در بحریم و پیدا ساحلی نیست
شبی زار نالید از اقبال لاهوری پیام مشرق 172
1. شبی زار نالید ابر بهار
که این زندگی گریهٔ پیهم است
هستی ما نظام ما از اقبال لاهوری پیام مشرق 173
1. هستی ما نظام ما
مستی ما خرام ما
ز روی بحر و سر کوهسار از اقبال لاهوری پیام مشرق 174
1. ز روی بحر و سر کوهسار می آیم
ولیک می نشناسم که از کجا خیزم
تو دانی که بازان از اقبال لاهوری پیام مشرق 175
1. تو دانی که بازان ز یک جوهرند
دل شیر دارند و مشت پرند
شنیدم شبی در کتب از اقبال لاهوری پیام مشرق 176
1. شنیدم شبی در کتب خانهٔ من
به پروانه می گفت کرم کتابی
یخ ، جوی کوه را از اقبال لاهوری پیام مشرق 177
1. یخ ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز گفت
ما را ز مویهٔ تو شود تلخ روزگار
آن شعله ام که صبح از اقبال لاهوری پیام مشرق 178
1. آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق
پیش از نمود بلبل و پروانه می تپید
بوعلی اندر غبار از اقبال لاهوری پیام مشرق 179
1. بوعلی اندر غبار ناقه گم
دست رومی پردهٔ محمل گرفت