پیام مشرق اقبال لاهوری

1 یخ ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز گفت ما را ز مویهٔ تو شود تلخ روزگار

2 گستاخ می سرائی و بیباک میروی هر سال شوخ دیده و آواره تر ز پار

3 شایان دودمان کهستانیان نئی خود را مگوی دخترک ابر کوهسار

4 گردنده و فتنده و غلطنده ئی بخاک راه دگر بگیر و برو سوی مرغزار

1 صد نالهٔ شبگیری صد صبح بلا خیزی صد آه شررریزی یک شعر دل‌آویزی

2 در عشق و هوسناکی دانی که تفاوت چیست آن تیشهٔ فرهادی این حیلهٔ پرویزی

3 با پردگیان برگو کاین مشت غبار من گردی‌ست نظربازی خاکی‌ست بلاخیزی

4 هوشم برد ای مطرب مستم کند ای ساقی گلبانگ دل‌آویزی از مرغ سحرخیزی

1 ربودی دل ز چاک سینهٔ من به غارت برده ئی گنجینهٔ من

2 متاع آرزویم با که دادی چه کردی با غم دیرینهٔ من

1 تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست با من میا که مسلک شبیرم آرزوست

2 از بهر آشیانه خس اندوزیم نگر باز این نگر که شعلهٔ در گیرم آرزوست

3 گفتند لب ببند و ز اسرار ما مگو گفتم که خیر نعرهٔ تکبیرم آرزوست

4 گفتند هر چه در دلت آید ز ما بخواه گفتم که بی حجابی تقدیرم آرزوست

1 ز شاخ آرزو بر خورده ام من به راز زندگی پی برده ام من

2 بترس از باغبان ای ناوک انداز که پیغام بهار آورده ام من

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران

3 در جهان بال و پر خویش گشودن آموز که پریدن نتوان با پر و بال دگران

4 مرد آزادم و آن گونه غیورم که مرا می توان کشت بیک جام زلال دگران

1 یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت شوق این قدرش سوخت که پروانگی آموخت

2 وامانده شعاعی که گره خورد و شرر شد از سوز حیاتست که کارش همه زر شد

3 پروانهٔ بیتاب که هر سو تک و پو کرد بر شمع چنان سوخت که خود را همه او کرد

4 یا اخترکی ماه مبینی به کمینی نزدیک تر آمد بتماشای زمینی

1 کنشت و مسجد و بتخانه و دیر جز این مشت گلی پیدا نکردی

2 ز حکم غیر نتوان جز بدل رست تو ای غافل دلی پیدا نکردی

1 ز جان بیقرار آتش گشادم دلی در سینهٔ مشرق نهادم

2 گل او شعله زار از نالهٔ من چو برق اندر نهاد او فتادم

1 به چندین جلوه در زیر نقابی نگاه شوق ما را بر نتابی

2 دوی در خون ما چون مستی می ولی بیگانه خوئی ، دیر یابی