پیام مشرق اقبال لاهوری

1 رگ مسلم ز سوز من تپید است ز چشمش اشک بیتابم چکید است

2 هنوز از محشر جانم نداند جهان را با نگاه من ندید است

1 فریب کشمکش عقل دیدنی دارد که میر قافله و ذوق رهزنی دارد

2 نشان راه ز عقل هزار حیله مپرس بیا که عشق کمالی ز یک فنی دارد

3 فرنگ گرچه سخن با ستاره میگوید حذر که شیوهٔ او رنگ جوزنی دارد

4 ز مرگ و زیست چه پرسی درین رباط کهن که زیست کاهش جان مرگ جانکنی دارد

1 جهان عشق نه میری نه سروری داند همین بس است که آئین چاکری داند

2 نه هر که طوف بتی کرد و بست زناری صنم پرستی و آداب کافری داند

3 هزار خیبر و صد گونه اژدر است اینجا نه هر که نان جوین خورد حیدری داند

4 بچشم اهل نظر از سکندر افزون است گداگری که مآل سکندری داند

1 هزاران سال با فطرت نشستم به او پیوستم و از خود گسستم

2 ولیکن سر گذشتم این دو حرفست تراشیدم ، پرستیدم ، شکستم

1 ترا از خویشتن بیگانه سازد من آن آبی طربناکی ندارم

2 به بازارم مجو دیگر متاعی چو گل جز سینهٔ چاکی ندارم

1 موج را از سینهٔ دریا گسستن می‌توان بحر بی‌پایان به جوی خویش بستن می‌توان

2 از نوایی می‌توان یک شهر دل در خون نشاند یک چمن گل از نسیمی سینه خستن می‌توان

3 می‌توان جبریل را گنجشک دست‌آموز کرد شهپرش با موی آتش دیده بستن می‌توان

4 ای سکندر سلطنت نازک‌تر از جام جم است یک جهان آیینه از سنگی شکستن می‌توان

1 زمین را رازدان آسمان گیر مکان را شرح رمز لامکان گیر

2 پرد هر ذره سوی منزل دوست نشان راه از ریگ روان گیر

1 جهانها روید از مشت گل من بیا سرمایه گیر از حاصل من

2 غلط کردی ره سر منزل دوست دمی گم شو به صحرای دل من

1 ز روی بحر و سر کوهسار می آیم ولیک می نشناسم که از کجا خیزم

2 دهم به غمزده طایر پیام فصل بهار ته نشیمن او سیم یاسمن ریزم

3 به سبزه غلتم و بر شاخ لاله می پیچم که رنگ و بو ز مسامات او بر انگیزم

4 خمیده تا نشود شاخ او ز گردش من به برگ لاله و گل نرم نرمک آویزم

1 به خود باز آورد رند کهن را می برنا که من در جام کردم

2 من این می چون مغان دور پیشین ز چشم مست ساقی وام کردم