پیام مشرق اقبال لاهوری

1 سفالم را می او جام جم کرد درون قطره ام پوشیده یم کرد

2 خرد اندر سرم بتخانه ئی ریخت خلیل عشق دیرم را حرم کرد

1 آن حرف دلفروز که راز هست و راز نیست من فاش گویمت که شنید از کجا شنید

2 دزدید ز آسمان و به گل گفت شبنمش بلبل ز گل شنید و ز بلبل صبا شنید

1 سریر کیقباد ، اکلیل جم خاک کلیسا و بتستان و حرم خاک

2 ولیکن من ندانم گوهرم چیست نگاهم برتر از گردون تنم خاک

1 ز خوب و زشت تو ناآشنایم عیارش کرده ئی سود و زیان را

2 درین محفل ز من تنها تری نیست به چشم دیگری بینم جهان را

1 برون از ورطهٔ بود و عدم شو فزونتر زین جهان کیف و کم شو

2 خودی تعمیر کن در پیکر خویش چو ابراهیم معمار حرم شو

1 حلقه بستند سر تربت من نوحه کران دلبران زهره وشان گل برنان سیم بران

2 در چمن قافلهٔ لاله و گل رخت گشود از کجا آمده اند این همه خونین جگران

3 ایکه در مدرسه جوئی ادب و دانش و ذوق نخرد باده کس از کارگه شیشه گران

4 خرد افزود مرا درس حکیمان فرنگ سینه افروخت مرا صحبت صاحبنظران

1 چسان ای آفتاب آسمان گرد باین دوری به چشم من در آئی

2 بخاکی واصل و از خاکدان دور تو ای مژگان گسل آخر کجائی

1 آدم از بی بصری بندگی آدم کرد گوهری داشت ولی نذر قباد و جم کرد

2 یعنی از خوی غلامی ز سگان خوار تر است من ندیدم که سگی پیش سگی سر خم کرد

1 پرسیدم از بلند نگاهی حیات چیست گفتا مئی که تلخ تر او نکوتر است

2 گفتم که کرمک است و ز کل سر برون زند گفتا که شعله زاد مثال سمندر است

3 گفتم که شر بفطرت خامش نهاده اند گفتا که خیر او نشناسی همین شر است

4 گفتم که شوق سیر نبردش بمنزلی گفتا که منزلش بهمین شوق مضمر است

1 چه پرسی از کجایم چیستم من؟ به خود پیچیده ام تا زیستم من

2 درین دریا چو موج بیقرارم اگر بر خود نپیچم نیستم من