پیام مشرق اقبال لاهوری

1 بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان بی تو بودن نتوان با تو نبودن نتوان

2 در جهان است دل ما که جهان در دل ماست لب فروبند که این عقدهٔ گشودن نتوان

3 دل یاران ز نواهای پریشانم سوخت من از آن نغمه تپیدم که سرودن نتوان

4 ای صبا از تنک افشانی شبنم چه شود تب و تاب از جگر لاله ربودن نتوان

1 اگر آگاهی از کیف و کم خویش یمی تعمیر کن از شبنم خویش

2 دلا دریوزهٔ مهتاب تا کی شب خود را برافروز از دم خویش

1 نوا در ساز جان از زخمهٔ تو چسان در جانی و از جان برونی

2 چراغم ، با تو سوزم بی تو میرم تو ای بیچون من بی من چگونی

1 خوش آنکه رخت خرد را به شعله‌ای می سوخت مثال لاله متاعی ز آتشی اندوخت

2 تو هم ز ساغر می چهره را گلستان کن بهار خرقه فروشی به صوفیان آموخت

3 دلم تپید ز محرومی فقیه حرم که پیر میکده جامی به فتوئی نفروخت

4 مسنج قدر سرود از نوای بی اثرم ز برق نغمه توان حاصل سکندر سوخت

1 مسلمانان مرا حرفی است در دل که روشن تر ز جان جبرئیل است

2 نهانش دارم از آزر نهادان که این سری ز اسرار خلیل است

1 انسان که رخ ز غازهٔ تهذیب بر فروخت خاک سیاه خویش چو آئینه وانمود

2 پوشید پنجه را ته دستانه حریر افسونی قلم شد و تیغ از کمر گشود

3 این بوالهوس صنم کدهٔ صلح عام ساخت رقصید گرد او به نواهای چنگ و عود

4 دیدم چو جنگ پرده ناموس او درید جز یسفک الدما و «خصیم مبین» نبود

1 دل من در طلسم خود اسیر است جهان از پرتو او تاب گیر است

2 مپرس از صبح و شامم ز آفتابی که پیش روزگار من پریر است

1 ماهی بچه‌ای شوخ به شاهین بچه‌ای گفت این سلسلهٔ موج که بینی همه دریاست

2 دارای نهنگان خروشنده تر از میغ در سینهٔ او دیده و نادیده بلاهاست

3 با سیل گران سنگ زمین گیر و سبک خیز با گوهر تابنده و با لولوی لالاست

4 بیرون نتوان رفت ز سیل همه گیرش بالای سر ماست ، ته پاست ، همه جاست

1 گدای جلوه رفتی بر سر طور که جان تو ز خود نامحرمی هست

2 قدم در جستجوی آدمی زن خدا هم در تلاش آدمی هست

1 قبای زندگانی چاک تا کی چو موران آشیان در خاک تا کی

2 بپرواز آًًً و شاهینی بیاموز تلاش دانه در خاشاک تا کی