غزلیات، قصاید و قطعات در دیوان اشعار حسین خوارزمی

1 عاشقان جان و دل خویش بدلدار دهید هر چه دارید بدان یار وفادار دهید

2 قطراتی که از آن بحر در این ابر تن است نوبهار است بدان بحر گهربار دهید

3 قطره چون در و گهر میشود از جوشش بحر قطره های دل و جان جمله بیکبار دهید

4 موج این بحر اگر تخته هستی ببرد هین مترسید و همه خویش بدین کار دهید

1 بی نشان گردم اگر از تو نشانی نرسد مرده باشم اگرم مژده جانی نرسد

2 آه از تلخی آن حال کز آن شیرین لب بهر دلجوئی من شهد بیانی نرسد

3 وای از آن تیره زمانی که ز خورشید رخت از پی روشنی جان لمعانی نرسد

4 دل مجروح مرا نیست امید مرهم اگر از غمزه تو زخم سنانی نرسد

1 اهل دل با درد عشق او ز درمان فارغند با جراحت‌های غم از راحت جان فارغند

2 با فروغ پرتو نور تجلی جمال روز از خورشید و شب از ماه تابان فارغند

3 گر جهان از موج طوفان حوادث پر شود آشنایان محیط غم ز طوفان فارغند

4 کفر زلف ایمان طلعت تن پرستان را بود عاشقان حق پرست از کفر و ایمان فارغند

1 از من خبر به جانب جانان که می‌برد پیغام عندلیب به بستان که می‌برد

2 یعقوب را دو دیده ز بس گریه تیره گشت آخر خبر به یوسف کنعان که می‌برد

3 چون آدم از بهشت برون اوفتاده‌ام بازم به سوی روضهٔ رضوان که می‌برد

4 بی‌روی دوست مجلس ما را فروغ نیست پیغام ما بدان مه تابان که می‌برد

1 گر پریچهره مه پیکر من باز آید روشنائی ببصر جان ببدن باز آید

2 پرتو نور تجلی رسد از جانب طور نفس رحمت رحمان ز یمن باز آید

3 از سر طره آن ترک خطائی بمشام نکهت نافه آهوی ختن باز آید

4 همه کار من دلسوخته چون زر گردد اگر آن سنگدل و سیم ذقن باز آید

1 مرا ز مدرسه عشقت بخانقاه کشید بصدر صفه دولت ز پایگاه کشید

2 حدیث آتش عشقم مگر رسید به نی که نی ز سوز درون صد هزار آه کشید

3 دلم چو پای ارادت نهاد در ره عشق نخست دست تمنا ز مال و جاه کشید

4 کسی که بدرقه اش عشق شد بکعبه وصل نه خوف بادیه دید و نه رنج راه کشید

1 گر ترا عشوه چنان شیوه چنین خواهد بود نی مرا فکر دل و نی غم دین خواهد بود

2 درد عشقت ز ازل بود مرا همدم دل بی گمان تا با بد نیز چنین خواهد بود

3 روز محشر که بسیما همه ممتاز شوند مهر روی تو مرا مهر جبین خواهد بود

4 آتش غیرت عشق تو چو اغیار بسوخت دیده کیست ندانم که دو بین خواهد بود

1 نگار من چو بلعل شکر نثار آید غذای طوطی طبعم سخن گذار آید

2 دیار دل که خرابست بی شهنشه خویش بشهریار رسد چون بشهریار آید

3 شهان پیاده شوند و نهند رخ بر خاک بدان بساط که آن نازنین سوار آید

4 در آنزمان که ز اخلاق او سخن گوید فرشته کیست که باری در این شمار آید

1 دلم هوای چنان سرو نازنین دارد که مشگ سوده بر اطراف یاسمین دارد

2 ز مهر زهره جبینی شدم ستاره فشان که داغ بندگیش ماه بر جبین دارد

3 هزار عاقل فرزانه گشت دیوانه از آن دو سلسله کز زلف عنبرین دارد

4 کمان گرفت و کمین کرد چشم شوخش باز هزار فتنه و آشوب در کمین دارد

1 صبا رسید در او بوی یار نیست چه سود نسیم سنبل آن گلعذار نیست چه سود

2 هزارگونه گل اندر بهار گر چه شکفت چو بوی از گل من در بهار نیست چه سود

3 مراست از دو جهان اختیار یار ولیک بدست من چو کنون اختیار نیست چه سود

4 هزار گونه طرب میکنم ز دردی درد ولی چو خمر طرب بی خمار نیست چه سود