حسین خوارزمی

ز آستانه لیلی کجا رود مجنون

باختیار نگشت آدم از بهشت برون

شود کنار من از خون دیده ام جیحون

بگوش عشق فسانه بود هزار فسون

از آن سلاسل مشگین زیاده گشت جنون

ولی چو حسن تو عشقم همی شود افزون

که همچو چشم تو مستم از آن لب میگون

همان بنان که کشید از برای طغرانون

توان رسید بوصلش بقدرت بیچون