غزلیات، قصاید و قطعات در دیوان اشعار حسین خوارزمی

1 بقای عمر در این خاکدان فانی نیست جهان پر از غم و امید شادمانی نیست

2 گل مراد از این آب و گل چه میجوئی که در ریاض جهان بوی کامرانی نیست

3 برای صحبت یاران مهربان کریم خوش است عمر دریغا که جاودانی نیست

4 چو غنچه بسته دهن خون خور و مخند چو گل که اعتماد بر این پنجروز فانی نیست

1 مرا جز تو به عالم هیچکس نیست ولی جانا به وصلت دسترس نیست

2 منم آن طایر قدسی که بی تو مرا فردوس اعلا چون قفس نیست

3 دلم را صید ناسوتی نشاید شکار باز لاهوتی مگس نیست

4 من و آهی و کنجی در فراقت که بی تو غیر آهم همنفس نیست

1 دست همت بر جهان خواهم فشاند آستین بر آسمان خواهم فشاند

2 تا بقای جاودان آرم بدست در هوای دوست جان خواهم فشاند

3 تا نگردد آشکارا سر دل جان بروی او نهان خواهم فشاند

4 دامن همت بگرد آلوده شد گرد دامن بر جهان خواهم فشاند

1 بر روی دل افروزت هر کو نظر اندازد چون شمعش اگر سوزی با سوز درون سازد

2 با هر که ز طنازی یک لحظه بپردازی بیکار ز خویش آید با عقل نپردازد

3 این دولت آن عاشق کز روی سرافرازی جان بر رخت افشاند سر در قدمت بازد

4 چون داغ غلامانت مه بر رخ خود دارد با روی تو از خوبی اکنون مه نو نازد

1 چو اهل دل بطواف تو عزم ره سازند براق عشق ز میدان جان برون تازند

2 چو بر بساط نشینند پاکبازانت بضربه ای دو جهان را تمام دربازند

3 ببوی چون تو گلی بلبلان چو سرمستند بسوی گلشن جنت نظر نیندازند

4 ملک بغاشیه داری خویش نپسندند چو بر فلک علم عشق تو برافرازند

1 چو عاشقان حرم کعبه لقا جویند قدم چو سست شود در رهش بسر پویند

2 برای غسل که در طوف کعبه مسکون است وجود خویش بخوناب دیده ها شویند

3 ببوی دوست چو احرام صدق بربندند ز خار بادیه گلهای آرزو بویند

4 خزینه های سلاطین به نیم جو نخرند شکستگان که گدایان درگه اویند

1 بخت چون بنمود راهم جانب دلدار خود آمدم تا سر نهم بر خاک پای یار خود

2 عمر من در کار علم و عقل ضایع گشته بود آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود

3 سجه و خرقه مرا بی عشق او زنار بود ساعتی ای عشق راهم ده سوی گلزار خود

4 چون نمی زیبد در این گلزار خار همتم آتشی از سینه افروزم بسوزم خار خود

1 دوش چشم جانم از دیدار شه پرنور بود مطرب ما زهره و ساقی مجلس حور بود

2 با عذار ساقی فتان و چشم مست او زاهد ار بشکست توبه همچو ما معذور بود

3 تا قدح کرده حدق بهر حمیای جمال پیش از آن کاندر جهان باغ می انگور بود

4 با حریفان معربد در خرابات ازل از شراب لایزالی جان ما مخمور بود

1 جان فدای آنکه ما را بی‌محابا می‌کشد کشته را جان می‌دهد پنهان و پیدا می‌کشد

2 تیر دلدوز خدنگ غمزه خونریز خود سوی دیگر می‌کشد آن شوخ و ما را می‌کشد

3 آن قد و بالا بلای جان عاشق شد بلی چون بلای ناگهان آید ز بالا می‌کشد

4 تا بود فردا میان گشتگان عشق دوست عاشق آن نازنین خود را به عمدا می‌کشد

1 دوستان جان مرا جانب جانان آرید بلبلی از قفسی سوی گلستان آرید

2 جان بیمار مرا جانب عیسی ببرید یا قتیل غم او را ز لبش جان آرید

3 عندلیب دلم از خار فراق آزاد است از کرم بلبل دل را بگلستان آرید

4 شحنه عقل اگر سر بنهد بر در عشق شحنه را دست ببندید و بسلطان آرید