ساقی بیار جامی زان باده از حسین خوارزمی غزل 215
1. ساقی بیار جامی زان باده شبانه
عشاق را نوا ده مطرب بیک ترانه
ای گنج سودای ترا کنج دلم از حسین خوارزمی غزل 216
1. ای گنج سودای ترا کنج دلم ویرانه
شمع تجلای ترا شهباز جان پروانه
دوش خوردم از شراب عشق از حسین خوارزمی غزل 217
1. دوش خوردم از شراب عشق او پیمانه
گشت عقلم بیقرار و بیدل و دیوانه
ای آنکه در دیار دلم خانه از حسین خوارزمی غزل 218
1. ای آنکه در دیار دلم خانه کرده ای
گنجی از آنمقام بویرانه کرده ای
ای همچو جان سوی بدن ناگه از حسین خوارزمی غزل 219
1. ای همچو جان سوی بدن ناگه بر ما آمده
جانها فدای جان تو ای جان تنها آمده
گر ماه من بتابد از بام از حسین خوارزمی غزل 220
1. گر ماه من بتابد از بام تا بخانه
گردد جهانیان را پر آفتاب خانه
باز این چه فتنه است که از حسین خوارزمی غزل 221
1. باز این چه فتنه است که آغاز کرده ای
با عاشقان خویش مگر راز کرده ای
بازم ای دوست چرا از نظر از حسین خوارزمی غزل 222
1. بازم ای دوست چرا از نظر انداخته ای
با حسودان من دلشده پرداخته ای
ما را چو عهد خویش فراموش از حسین خوارزمی غزل 223
1. ما را چو عهد خویش فراموش کرده‌ای
گویا حدیث مدعیان گوش کرده‌ای
ای ز دردت عاشقان خسته از حسین خوارزمی غزل 224
1. ای ز دردت عاشقان خسته درمان یافته
وز جراحتهای تو دل راحت جان یافته
دلا از جان روان بگذر اگر از حسین خوارزمی غزل 225
1. دلا از جان روان بگذر اگر جویای جانانی
که واماندن بجان از دوست باشد بس گرانجانی
دلا تا کی ز نادانی همه از حسین خوارزمی غزل 226
1. دلا تا کی ز نادانی همه نقش جهان بینی
صفا ده دیده خود را که تا دیدار جان بینی