غزلیات، قصاید و قطعات در دیوان اشعار حسین خوارزمی

1 رندان که مقیمان خرابات الستند از غمزه ساقی همه آشفته و مستند

2 برخاسته اند از سر مستی بارادت زانروز که در میکده عشق نشستند

3 تا چشم بنظاره آن یار گشادند از دیدن اغیار همه دیده ببستند

4 زان شورش و مستی که ز هستی نهراسند نشکفت اگر ساغر و پیمانه شکستند

1 هر که را سلطان ما بیچارگی روزی کند بازش از روی عنایت چاره آموزی کند

2 شمع در آتش نهد پروانه را وز بهر او گاه در مجلس بگرید گاه دلسوزی کند

3 سوی درگاهش نیابد عاشق سرگشته راه گرنه انوار جمال او قلاووزی کند

4 هم جراحت زو رسد هم راحت دلها از او گاه دل را پاره سازد گاه دلدوزی کند

1 عاشقان چون با خیال یار خود پرداختند خلوت دل را ز غیر دوست خالی ساختند

2 هر دم از نور تجلی چهره ها افروختند در سعادت بر سر عالم علم افراختند

3 تا ز اکسیر سعادت مس خود را زر کنند نقد دل در بوته سودای او بگداختند

4 از جمال دوست ناگه عید اکبر یافته تیغ قربان بر سر نفس بهیمی آختند

1 سحرگه باد نوروزی چو از گلزار می‌آید مرا از بهر جان‌بخشی نسیم یار می‌آید

2 به بوی زلف رخسارش چو من سوی چمن آیم گل و سنبل به چشم من سنان و خار می‌آید

3 توانم در ره جانان به آسانی سپردن جان ولیکن زیستن بی‌دوست بس دشوار می‌آید

4 دلم آزرده و مجروح مرهم یافتن مشکل دگر هر لحظه آزاری بر این آزار می‌آید

1 بر آستان خرابات عشق مستانند که نقد هر دو جهان را بهیچ نستانند

2 براق همت عالی بتازیانه شوق در آن فضا که بجز دوست نیست میرانند

3 ز هر چه هست بکلی دو دیده بردوزند ولی ز روی دلارام خویش نتوانند

4 نظر حرام شناسند جز بروی حبیب بغیر دوست خود اندر جهان نمیدانند

1 صباح عید ز بهر صبوح برخیزند بر آتش دل ما آب زندگی ریزند

2 بحال گوشه نشینان بغمزه پردازند هزار فتنه بهر گوشه ای برانگیزند

3 نفس نفس چو مسیحا ز لب شفا بخشند زمان زمان بجفا چون زمانه بستیزند

4 چو عشق کشته خود را حساب تازه دهد ز کشته گشتن خود عاشقان نپرهیزند

1 ز شست عشق چو تیر بلا روان کردند نخست جان من خسته را نشان کردند

2 کسی که زد قدمی در ره وفاداری بهر جفا و بهر جورش امتحان کردند

3 مس وجود دهی کیمیای عشق بری بیا بگو که در این ره که رازیان کردند

4 هزار جان گرامی بیک نفس دادند اگر چه دل بربودند و قصد جان کردند

1 عید است و حریفان ز می عشق خرابند ای دوست مپندار که سرمست شرابند

2 اسباب همه عیش در این بزم مهیاست ارباب طرب خوشتر از این بزم نیابند

3 چشمان غم اندوختگان جام پر از می دلهای جگر سوختگان نیز کبابند

4 علم نظر آموختن از عشق نیارند آنها که مقید بقوانین کتابند

1 دلا بنال که یاران نازنین رفتند بغم نشین که رفیقان بیقرین رفتند

2 باهل دهر میامیز و گوشه ای بنشین که همدمان وفاپیشه گزین رفتند

3 دل شکسته ما را بر آتش افکندند اگر چه خود بسوی روضه برین رفتند

4 سهی و گل ز زمین میدمد ولیک دریغ ز گلرخان سهی قد که در زمین رفتند

1 امیر قافله کوس رحیل زد ای یار چرا ز خواب بطالت نمیشوی بیدار

2 میان بادیه تو خفته ای و از هر سو برای غارت عمر تو قاصدان در کار

3 دلا نگر که رفیقان همنفس رفتند تو منقطع ز رفیقان بوادی خونخوار

4 بشوق بند ز میقات صدق احرامی که تا شوی همه عمره ز خویش برخوردار