رباعیات همام تبریزی

1 گویند فلان سلطنتی می‌راند بهمان بد و نیک ملک نیکو داند

2 بیهوده به ریش خویشتن می‌خندند کاین کار کسی دگر همی‌گرداند

1 ای دل مطلب دوا ز معلولی چند مشغول مشو به مهر مشغولی چند

2 پیرامن آستان درویشان گرد باشد که شوی قبول مقبولی چند

1 در بزم تو هر که ترک هستی نکند از باده لب‌های تو مستی نکند

2 در مذهب عاشقی مسلمان نبود با روی تو هر که بت‌پرستی نکند

1 معشوقه به گرمابه شبی با ما بود ما را ز فروغ چهره خورشید نمود

2 گِل بر سر گُل می‌زد و من می‌گفتم خورشید به گِل کجا توانی اندود

1 عشق تو جوان است و جوان خواهد بود تا هست جهان جانِ جهان خواهد بود

2 تا در دهن خلق زبان خواهد بود افسانه عشق در میان خواهد بود

1 هر گه که قدح پر از می ناب شود از عکس می ناب چو عناب شود

2 آبش لب یار می‌برد نیست عجب با لعل گر آبگینه بی آب شود

1 می بی لب تو طرب نمی‌افزاید خود بی لبت از شراب کاری ناید

2 ماییم و شراب و سبزه و آب روان جز وصل تو آن چیست که در می‌باید

1 زان عهد قدیم چون مرا یاد آید لذات جهان سر به سرم باد آید

2 در انجمنی اگر حدیث تو رود از سینه دل خسته به فریاد آید

1 باد سحری رقص‌کنان می‌آید با مژده یار مهربان می‌آید

2 برخیز که تا بر سر ره بنشینیم کآواز درای کاروان می‌آید

1 گفتار خوش و لب چو قندم باید گیسوی دراز چون کمندم باید

2 گویند که یار سرو بالا داری عالی نظرم قد بلندم باید