رباعیات همام تبریزی

1 ترشی تو ولیک نکته‌ات شیرین است یک نکته تو لایق صد تحسین است

2 چون نکته شنیدم از دهانت گفتم درّی که ز کون خر بیفتد این است

1 گفتم که مگر رای تو فرزانگی است رفتیم و هنوزت سر بیگانگی است

2 هر حیله که در تصور عقل آید کردیم کنون نوبت دیوانگی است

1 تا هر کست ای شانه نگیرد در دست کوتاه کن از دو زلف آن دلبر دست

2 دست دگری شکافت ای شانه سرت تو زلف نگار من چه پیچی در دست

1 تبریز نکو و هر چه ز آنجاست نکوست مغزند و مپندار تو ایشان را پوست

2 با طبع مخالفان موافق نشوند هرگز نشود فرشته با دیوان دوست

1 ای جام لب نگار می‌دار به دست با او چو خوش آورید این کار بدست

2 بادا ز لب یار قدح مالامال کآورد به خون دل لب یار به دست

1 ای حور سرشت هیچ چیزت بد نیست وز حسن تو ماه را یکی از صد نیست

2 آن چشمه که حوض کوثرش می‌خوانند گر هست دهان توست ور نی خود نیست

1 ما را به امید زندگانی بگذشت دور از رویت دور جوانی بگذشت

2 با این همه تازه رو و خوش می‌باشم کاخر عمرم به مهربانی بگذشت

1 چون خسته شد از منج لب شیرینت خونین شد از این غم دل صد مسکینت

2 بازار عسل به لب چو بشکستی منج زد نیش ز رشک بر لب نوشینت

1 چون زرد شد از رنج گل رعنایت شد رنج خجل ز روی شهرآرایت

2 دانست که زو دردسری یافته‌ای افتاد کنون به عذر آن در پایت

1 ای آب لطافت و طرب در جویت جان زنده کند نسیم کآرد بویت

2 ز انگشت‌نمای عاشقان در کویت ترسم که نشان بماند اندر رویت