رباعیات همام تبریزی

1 می‌آمد و بر گلش پریشان سنبل بر چهره عرق نشسته چون بر گل مل

2 بر عارض همچو گل روان کرده گلاب وز نازکیش آب شده لاله و گل

1 با روی تو ننگرند عشاق به گل گل پیش تو نشمرند عشاق به گل

2 روزی که وصالت نرسد ایشان را آن روز به سر برند عشاق به گل

1 دیر است که با غم تو در ساخته‌ام پنهان ز تو با تو عشق‌ها باخته‌ام

2 زان با تو نگفته‌ام که هرگز خود را شایسته خدمت تو نشناخته‌ام

1 رنج تو چو رنج خویش پنداشته‌ام این هفته طرب ز یاد بگذاشته‌ام

2 گفتی ز چه خاست درد چشم تو بگو من رنج تو را به دیده برداشته‌ام

1 می‌آیم و از شرم چنان می‌افتم کز زندگی خود به گمان می‌افتم

2 بی تو غم دل به صد زبان می‌گویم چون روی تو بینم از زبان می‌افتم

1 گفتم چو تو را عاشق شیدا باشم شاید که من دل شده تنها باشم

2 گفتا چو مرا میان جان جا کردی آنجا که تو باشی نه من آنجا باشم

1 وصلت ندهم ز دست اگر جان بدهم کی وصل تو را به ملک خاقان بدهم

2 جانا دلم آتشکده غم بادا گر خاک درت به آب حیوان بدهم

1 بنشسته بدیم ما دو شهباز به هم کردیم به کوه و دشت پرواز بهم

2 هر یک به رهی دگر برون افتادیم تا خود به کجا رسیم ما باز به هم

1 هجران دیدیم و درد هجران دیدیم دردی که نداشت هیچ درمان دیدیم

2 چون روز وصال قصه کوتاه کنیم شب‌های دراز دردمندان دیدیم

1 منگر تو بدان که ما به تن مختصریم هر چند که کوتهیم عالی نظریم

2 این‌ها همه صندوق پر از کرباسند ما حقه سربسته لعل و گهریم